Mevrouw Jeanne Koning

Boeken: "Waaghalsje", "Loesje's Kunstreis naar Indië", "Pension Golfzang", "Als het nacht wordt in de bakkerij", "De Sneeuwmannetjes", "Wiegeliedje", "Het Haantje op den Toren", "Wat spelen wij op Kinderpartijtjes", jeugdrubriek "Algemeen Handelsblad".

Jeanne Koning- Coeterier

Tekst uit een interview.

Toen we de kinderboeken van Jeanne Koning gelezen hadden en besloten waren, haar te gaan opzoeken, dachten we wel een zeer moederlijke vrouw te vinden, want niemand kan zo voor kinderen schrijven, die niet zelf moeder is. En wij vonden een zonnig warm huis, met artistieke smaak ingericht, twee boys en de trots van het huis, de baby, een klein teer meisje van enkele weken. Een jonge moeder, zeer beschaafde kunstenares, die het grootste geheim gevonden heeft, haar kunst en haar gezin te dienen, de trouwe meelevende kameraad van haar man, de bekenden auteur-journalist Johan Koning.

Mevrouw Koning is benijdenswaardig begaafd, zij schrijft, schildert zeer verdienstelijk en componeert. Daarbij is zij van grooten eenvoud, zeer gevoelig en intuïtief. Het kost moeite haar over zich zelf aan het praten te krijgen, tot we de gelukkige vonds hebben om over haar jongste boek: Loesjes kunstreis naar Indië te beginnen. En ja, wat we reeds vermoeden, is waar, mevrouw Koning is de levende Loes, Bob de vereerde echtgenoot.

“Ja”, vertelt ze dan, “het was een hele onderneming om in 1919 , het eerste jaar na den oorlog, met je tweeën vrouwen, een reis door Indië te maken. Ik was net afgestudeerd aan het Amsterdamsche Conservatorium, toen ik van een kennis hoorde dat de bekende actrice Anna Klaasen, als vertolkster van levensliedjes naar Indië wilde gaan en nu een pianist zocht om haar te begeleiden. Ik er op af met al den overmoed van de jeugd. “Ja”, zei mevrouw Klaasen, “maar heeft u een aanbeveling?” “ja, die had ik. Piet Mossel, een van mijn leraren, had mij een warme aanbeveling meegegeven en – ik werd aangenomen.” ‘Als een bom viel ik in onze huiskamer met het nieuws;ik ga naar Nederlands Indië. Thuis keken ze toch even op, ook al waren ze veel gewend van me en ze wisten eigenlijk niet goed, wat ze aan me hadden. “Mijn eerste muzikaal debuut was toen op de afscheidsavond van mevrouw Klaasen in het Concertgebouw te Amsterdam. “Ik was o.a. een leerlinge geweest van Henriette Bosman, Piet Mossel. “Onze boot was de eerste boot, die na de oorlog door het Suezkanaal ging, 18 maart 1919. Toen we het kanaal doorvoeren, zaten alle mensen de hele nacht met hun koffertje bij zich op het dek, zo bang waren ze voor mogelijke mijnen. Anna Klaasen en ik waren de enigen die er niets van merkten, omdat wij de hele nacht- rustig waren doorgeslapen.” “Jeanne Coeterier, het jonge meisje van toen, had een bekendmaking aangeplakt, dat om zo en zo laat een extra buslichting zou plaats vinden aan boord en alle passagiers waren, toen ze het lazen, verwoed aan het schrijven getogen.”

“Wij kwamen in Indië aan”, vertelt mevrouw Koning verder, “en waren er wild vreemd, de hotels waren vol en er was nergens plaats. Het eerste begin was dan ook niet zoo veelbelovend, maar het ging gauw al beter. Levensliedjes waren toen iets nieuws. Wij zijn twee maal heen en weer door Indië getrokken, door Celebes, Java, Sumatra, Borneo. “Het was toen voor Indië iets nieuws, twee vrouwen met een baboe in de auto op tournee! “Het was hard werk in Indië, de afstanden zijn er enorm, wij gaven vaak twee voorstellingen op één dag en moesten dan ’s nachts rijden om op tijd te zijn in de bestemde plaats voor het volgende optreden. “Wij waren in Medan toen wij werden opgebeld. In een andere plaats had het gezelschap, dat zou optreden, het bestuur van de sociëteit laten zitten en werden wij gevraagd of wij in wilden vallen. “Vooruit dan maar en met de auto weer door een oerwoud zonder tijd gehad te hebben om te eten. Om half 10 ’s avonds kwamen we aan, Het Bestuur gaf ons gauw een paar krentenbroodjes en om half elf begonnen we met ons repertoire tot in het midden van de nacht. Maar we hadden overal veel succes. “En toen kwam - Bob in mijn leven.” Johan Koning lacht verlegen, de Bob, die dit kunstenaarsleven van haar voor goed aan hem zou binden. “Toen mijn contracttijd om was, vertrok ik naar Nederland en daar trouwden wij.” “Heeft u ooit schilderles gehad?”, vroegen wij , wijzende op een paar zonnebloemen, schitterend weergegeven. “Neen, nooit”, was het antwoord, maar telkens neem ik het me voor.” “Komt u uit een artistiek gezin, u bent zoo veelzijdig begaafd?” “Neen, vader was een man die uitermate zakelijk was, maar toch wel in zijn hart een kunstzinnig voelende man. “Ikzelf was altijd een beetje apart, ik gaf bijvoorbeeld pianoles en voor het geld, dat ik hiermee verdiende, bekostigde ik mijn kleuterklasje, gevormd bestaande uit de allerarmste kinderen. In mijn jonge jaren voelde ik heel veel voor het Leger de Heils, een sympathie die ik altijd behouden heb.” En een daadwerkelijke sympathie, mevoruw Koning componeerde zelfs enige liederen voor het Leger des Heils en in ‘de Harmonie’ te Groningen trad zij voor het korps Groningen II als pianiste op. “Hoe kwam u tot het schrijven van kinderboeken?” “Op een zondagmorgen had ik zoo’n inval en schreef voor mijn oudste zoontje Siegfried een fantasie getiteld “Het was nacht in de bakkerij”. Mijn man las het, vond het heel goed en de uitgever nam het ook grif aan. Zo ben ik begonnen met wat kinderboeken te schrijven. Ïk houd zoo van die kleintjes”, zegt mevrouw Koning. Öch en toen ging het vanzelf. Van het een komt het ander. Ik werk mee aan ons 'Ons Eigen Tijdschrift ' (van Van Houten) en aan Prins Avro (het kindertijdschrift van de Avro)” Van ‘Zonneschijn’ de bekende Daan Hoeksema kalender van den uitgever Koster te Bussum heeft mevrouw Koning voor de redactie Oude sprookjes opnieuw verteld door Jeanne Koning, welke weldra in druk zal verschijnen. Een paar keer trad ze ook op voor den Hollandschen Volkszangavonden van Spoel met haar compositie Zonnestraal, woorden van Hester van Zanten, waar ze een daverend, welverdiend succes mee had.

Je zegt: ik ben jouw lieve man,
En dat je op mij steunen kan,
Je zegt: ik ben zoo flink en goed
Dat jij van mij wel houden moet.
Maar kind, mijn hart was leeg en koud
Zonder den glans van het zonnegoud,
Een zonnestraal maakt alles blij
Die zonnestraal ben jij!

En als we dan tenslotte vragen of we wel weer eens een nieuw kinderboek van haar mogen verwachten, antwoord Jeanne Koning, met een verlegen, gelukkige glimlach: “Een nieuw boek? Nu is het eerst onze baby – dat wondere raadsel.”
En dat is inderdaad zo, het rijke, volle Moederschap, de baby heeft het opnieuw gebracht, maar morgen eischen de jongens Hans en Siegfried hun plaats op en ze zullen weer vragen om nieuwe verhaaltjes. En dan zal Moeder weer een verhaal vertellen - en andere kinderen zullen er ook gelukkig mee zijn. En wie weet leert deze begaafde Moeder verstaan wat de Baby (dit keer een klein meisje) zeggen wil met al die lieve sputterende geluidjes en zal de artieste in haar ons weer een wonderlijk mooi kinderverhaal vertellen RISOTI.