Margier

Margier (died 25 February 1336) was a medieval Lithuanian/Samogitian prince, mentioned by Caspar Schütz, via Wigand of Marburg, as the heroic defender of Pilėnai fortress in 1336. Not able to defend the fortress against the Teutonic Order, Margiris and other defenders decided to commit a mass suicide, burning the castle and leaving no loot for the enemy.[1] This episode from the Lithuanian Crusade was popularized during the 19th-century wave of romantic nationalism and Margiris is treated as a national hero in Lithuania.

Biography
Very little is known about Margiris' life. In primary written sources his name is mentioned only twice, in 1329 as Margalis by chronicler Jean d'Outremeuse in Ly myreur des histors[2] and as Marger in 1336 by Caspar Schütz in Historia Rerum Prussicarum.[3]

Duke Margiris defending Pilėnai against the Teutonic Order by Władysław Majeranowski [pl] (1817–1874)
In early 1329, John of Luxemburg, King of Bohemia, joined the Teutonic crusade against Lithuania and captured Medvėgalis. During the campaign, King John was challenged to a duel by a Lithuanian. This incident is briefly mentioned in several contemporary chronicles, including those by Francis of Prague and Peter of Zittau, but described in detail only by Jean d'Outremeuse.[4] After the rules of the duel were broken, Margiris had to pay a ransom. He did so with coins minted by Louis IV, Holy Roman Emperor, which were most likely stolen during the 1326 Lithuanian raid into Brandenburg.[5] Chronicler d'Outremeuse further briefly mentions Margiris' son who went to France and married a countess of Clermont.[2] Based on this information, Lithuanian historian Alvydas Nikžentaitis concluded that Margiris held a high position in the Lithuanian society or King of Bohemia would not have accepted him as an equal and would have refused to duel him, and Margiris would not have obtained a share of the spoils of war.[5] Nikžentaitis further stipulated that Margiris might have been a son of Butvydas and brother of Gediminas, Grand Duke of Lithuania.[5] However, other historians noted that d'Outremeuse's work resembles more a work of literary fiction than a historically accurate chronicle[6] and expressed doubts whether this Margalis is identical to Margiris.[7]

In February 1336, Teutonic Order organized another large campaign into Lithuania. Their force included Louis, Margrave of Brandenburg, counts of Henneberg and Namur, and other nobles from France and Austria.[8] In total, according to Wigand of Marburg, there were 200 nobles. Another German chronicle, known as Der Chronist von Wolfenbüttel, counted a total of 6,000 soldiers.[6] This force attacked Pilėnai fortress (its location is not known). Wigand of Marburg mentioned that the fortress held 4,000 people. They attempted to organize defense, but the Teutonic force was too strong. Seeing no hope, the defenders decided to burn their property and commit mass suicide.[8] Wigand described a Lithuanian duke (his name was skipped in the surviving Latin translation of Wigand's chronicle) who continued to resist until the end. He then killed his wife and his loyal guards.[6] Caspar Schütz, who used Wigund's original, elaborated on the battle, adding more dramatic and heroic details. Schütz specified the duke's name (Marger or Margiris) and that he killed himself.[6] Margiris and his heroic tale of desperate defense and sacrifice has spread, inspired other works, including the Polish epic poem Margier by Władysław Syrokomla in 1855, and became popular in Lithuania.[8]

See also
Family of Gediminas – probable family tree of Margiris
References

Sužiedėlis, Simas, ed. (1970–1978). "Margiris". Encyclopedia Lituanica. III. Boston, Massachusetts: Juozas Kapočius. p. 470. LCC 74-114275.

d'Outremeuse, Jean (1880). Bormans, Stanislas (ed.). Ly myreur des histors: chronique de Jean des Preis dit d'Outremeuse (in French). 6. Bruxelles: Commission Royale d'Histoire. p. 416. OCLC 64184373.

Hirsch, Theodor; Töppen, Max; Strehlke, Ernst, eds. (1863). Scriptores rerum Prussicarum: die Geschichtsquellen der Preussischen Vorzeit bis zum Untergange der Ordensherrschaft. 2. Leipzig: Verlag von S. Hirzel. pp. 489–490. OCLC 16348289.

Nikžentaitis, Alvydas (1990). Žemaičių praeitis. 1990 m. Varnių konferencijos medžiaga (in Lithuanian). I. Vilnius: Mokslas. pp. 93–99. OCLC 35805682.

Nikžentaitis, Alvydas (1989). Gediminas (in Lithuanian). Vilnius: Vyriausioji enciklopedijų redakcija. pp. 10–11. OCLC 27471995.

Baronas, Darius (2008). "Pilėnai ir Margiris: faktai ir fikcijos". Istorijos šaltinių tyrimai (in Lithuanian). I: 39, 47, 53, 57. ISSN 2029-0705.

Rowell, S. C. (1994). Lithuania Ascending: A Pagan Empire Within East-Central Europe, 1295–1345. Cambridge Studies in Medieval Life and Thought: Fourth Series. Cambridge University Press. p. 240. ISBN 978-0-521-45011-9.

Baranauskas, Tomas (2011-02-25). "Pilėnai: žygdarbis ir mįslė" (in Lithuanian). Alkas.lt. Retrieved 2016-09-02. 

Margier (died 1336) was a Duke of Samogitia, a medieval Lithuanian/Samogitian prince, mentioned in the chronicle of Wigand of Marburg as the heroic defender of Pilėnai in 1336. Not able to defend the castle against the siege of the Teutonic Knights, Margiris and other defenders decided to commit suicide, burning the castle and leaving no loot for the enemy.

Margiris held a high position in the Lithuanian society as evidenced by his duel with John of Luxemburg, King of Bohemia, who joined the Teutonic crusade against Lithuania and captured Medvėgalis in early 1329. After the rules of the duel were broken, Margiris had to pay a ransom. He did so with coins minted by Louis IV, Holy Roman Emperor stolen during the 1326 raid into Brandenburg. If Margiris was not from the ruling class, the King of Bohemia would consider it degrading to fight with him, and Margiris would not have a share of the spoils of war.

Regarding his family, chronicles mention only Margiris' son, who went to France after 1329 and whose wife was countess of Clermont of unknown name. Since the sources attest the high status and wealth of Margiris, historian Alvydas Nikžentaitis concluded that Margiris must have been a son of Butvydas and brother of Gediminas, Grand Duke of Lithuania.

Polish: Margier is also the title of a historic epic poem about the heroic prince, written by Władysław Syrokomla in 1855.

References

http://en.wikipedia.org/wiki/Margiris

Margier (mort le 25 février 1336) était un prince lituanien/samogitien médiéval, mentionné par Caspar Schütz, via Wigand de Marburg, comme le défenseur héroïque de la forteresse de Pilėnai en 1336. Incapable de défendre la forteresse contre les Teutoniques Pour l'ordre, Margiris et d'autres défenseurs décidèrent de commettre un suicide collectif, brûlant le château et ne laissant aucun butin à l'ennemi.[1] Cet épisode de la croisade lituanienne a été popularisé pendant la vague de nationalisme romantique du XIXe siècle et Margiris est traité comme un héros national en Lituanie.

Biographie
On sait très peu de choses sur la vie de Margiris. Dans les sources écrites primaires, son nom n'est mentionné que deux fois, en 1329 comme Margalis par le chroniqueur Jean d'Outremeuse dans Ly myreur des histors[2] et comme Marger en 1336 par Caspar Schütz dans Historia Rerum Prussicarum.[3]

Duc Margiris défendant Pilėnai contre l'Ordre teutonique par Władysław Majeranowski [pl] (1817-1874)
Au début de 1329, Jean de Luxembourg, roi de Bohême, rejoignit la croisade teutonique contre la Lituanie et captura Medvėgalis. Pendant la campagne, le roi Jean a été défié en duel par un Lituanien. Cet incident est brièvement mentionné dans plusieurs chroniques contemporaines, dont celles de François de Prague et de Pierre de Zittau, mais décrit en détail seulement par Jean d'Outremeuse.[4] Après que les règles du duel ont été brisées, Margiris a dû payer une rançon. Il l'a fait avec des pièces frappées par Louis IV, empereur du Saint-Empire, qui ont très probablement été volées lors du raid lituanien de 1326 dans le Brandebourg.[5] Chroniqueur d'Outremeuse mentionne en outre brièvement le fils de Margiris qui est allé en France et a épousé une comtesse de Clermont.[2] Sur la base de ces informations, l'historien lituanien Alvydas Nikžentaitis a conclu que Margiris occupait une position élevée dans la société lituanienne ou que le roi de Bohême ne l'aurait pas accepté comme son égal et aurait refusé de le battre en duel, et Margiris n'aurait pas obtenu une part du butin de guerre.[5] Nikžentaitis a en outre stipulé que Margiris aurait pu être un fils de Butvydas et frère de Gediminas, grand-duc de Lituanie.[5] Cependant, d'autres historiens ont noté que le travail de d'Outremeuse ressemble plus à une œuvre de fiction littéraire qu'à une chronique historiquement exacte[6] et ont exprimé des doutes quant à savoir si ce Margalis est identique à Margiris.[7]

En février 1336, l'Ordre teutonique organisa une autre grande campagne en Lituanie. Leur force comprenait Louis, margrave de Brandebourg, les comtes de Henneberg et de Namur, et d'autres nobles de France et d'Autriche.[8] Au total, selon Wigand de Marbourg, il y avait 200 nobles. Une autre chronique allemande, connue sous le nom de Der Chronist von Wolfenbüttel, comptait un total de 6 000 soldats.[6] Cette force a attaqué la forteresse Pilėnai (son emplacement n'est pas connu). Wigand de Marburg a mentionné que la forteresse contenait 4 000 personnes. Ils tentèrent d'organiser la défense, mais la force teutonique était trop forte. Ne voyant aucun espoir, les défenseurs ont décidé de brûler leurs biens et de se suicider en masse.[8] Wigand a décrit un duc lituanien (son nom a été ignoré dans la traduction latine survivante de la chronique de Wigand) qui a continué à résister jusqu'à la fin. Il a ensuite tué sa femme et ses fidèles gardes.[6] Caspar Schütz, qui a utilisé l'original de Wigund, a élaboré sur la bataille, en ajoutant des détails plus dramatiques et héroïques. Schütz a précisé le nom du duc (Marger ou Margiris) et qu'il s'est suicidé.[6] Margiris et son récit héroïque de défense et de sacrifice désespérés se sont répandus, ont inspiré d'autres œuvres, dont le poème épique polonais Margier de Władysław Syrokomla en 1855, et sont devenus populaires en Lituanie.[8]

Voir également
Famille de Gediminas - arbre généalogique probable de Margiris
Les références

Sužiedėlis, Simas, éd. (1970-1978). "Margiris". Encyclopédie Lituanica. III. Boston, Massachusetts : Juozas Kapočius. p. 470. LCC 74-114275.

d'Outremeuse, Jean (1880). Bormans, Stanislas (éd.). Ly myreur des histors : chronique de Jean des Preis dit d'Outremeuse. 6. Bruxelles : Commission Royale d'Histoire. p. 416. OCLC 64184373.

Hirsch, Théodore ; Töppen, Max; Strehlke, Ernst, éd. (1863). Scriptores rerum Prussicarum : die Geschichtsquellen der Preussischen Vorzeit bis zum Untergange der Ordensherrschaft. 2. Leipzig : Verlag von S. Hirzel. p. 489-490. OCLC 16348289.

Nikžentaitis, Alvydas (1990). praeitis de emaičių. 1990 m. Varnių konferencijos medžiaga (en lituanien). I. Vilnius : Mokslas. p. 93-99. OCLC 35805682.

Nikžentaitis, Alvydas (1989). Gediminas (en lituanien). Vilnius : Vyriausioji enciklopedijų redakcija. p. 10–11. OCLC 27471995.

Baronas, Darius (2008). « Pilėnai ir Margiris : faktai ir fikcijos ». Istorijos šaltinių tyrimai (en lituanien). I : 39, 47, 53, 57. ISSN 2029-0705.

Rowell, S.C. (1994). La Lituanie Ascendant : Un Empire Païen Au sein de l'Europe du Centre-Est, 1295–1345. Études de Cambridge dans la vie et la pensée médiévales : quatrième série. La presse de l'Universite de Cambridge. p. 240. ISBN 978-0-521-45011-9.

Baranauskas, Tomas (2011-02-25). « Pilėnai : žygdarbis ir mįslė » (en lituanien). Alkas.lt. Récupéré le 02/09/2016.

Margier (mort en 1336) était un Duc de Samogitie, un prince médiéval lituanien/samogitien, mentionné dans la chronique de Wigand de Marbourg comme le défenseur héroïque de Pilėnai en 1336. Incapable de défendre le château contre le siège des chevaliers teutoniques, Margiris et d'autres défenseurs ont décidé de se suicider , brûlant le château et ne laissant aucun butin pour l'ennemi.

Margiris occupait une position élevée dans la société lituanienne, comme en témoigne son duel avec Jean de Luxembourg, roi de Bohême, qui rejoignit la croisade teutonique contre la Lituanie et captura Medvėgalis au début de 1329. Après que les règles du duel eurent été enfreintes, Margiris dut payer une rançon. Il l'a fait avec des pièces frappées par Louis IV, empereur du Saint-Empire, volées lors du raid de 1326 dans le Brandebourg. Si Margiris n'était pas de la classe dirigeante, le roi de Bohême trouverait dégradant de se battre avec lui, et Margiris n'aurait pas sa part du butin de guerre.

Concernant sa famille, les chroniques ne mentionnent que le fils de Margiris, parti en France après 1329 et dont l'épouse était comtesse de Clermont de nom inconnu. Puisque les sources attestent le statut élevé et la richesse de Margiris, l'historien Alvydas Nikžentaitis a conclu que Margiris devait être un fils de Butvydas et frère de Gediminas, grand-duc de Lituanie.

Polonais : Margier est aussi le titre d'un poème épique historique sur le prince héroïque, écrit par Władysław Syrokomla en 1855.

Les références

http://en.wikipedia.org/wiki/Margiris

Margiris (m. 1336 m.) – legendinis Žemaičių kunigaikštis, Pilėnų gynėjas, aprašytas kronikininko Vygando Marburgiečio.

Kilmė

Spėjama, kad kilęs iš Didžiojo Lietuvos kunigaikščio Butvydo (kiti vardai Butivydas/Putavyras/Pukaveras, m. 1291 ar 1295 m.) šeimos. Jo broliai galėjo būti didieji kunigaikščiai Vytenis (valdė 1295–1316 m.), Gediminas (1316–1341 m.), Kijevo kunigaikštis Teodoras ir Polocko kunigaikštis Vainius.

Kad Margiris buvo kilęs iš kilmingos šeimos, leidžia spėti kronikose aprašyta jo 1329 m. dvikova su Bohemijos karaliumi Jonu Liuksemburgiečiu. Jeigu Margiris kilme nebūtų lygus karaliui, dvikova būtų neįvykusi. Tačiau Margiris pažeidė dvikovos taisykles ir už tai turėjo sumokėti. Išpirką jis mokėjo Šventosios Romos imperijos imperatoriaus Liudviko IV monetomis, pagrobtomis 1326 m. žygyje į Brandenburgo markgrafystės žemes.

Kronikos mini ir Margirio sūnų, kuris iškeliavo į Prancūziją po 1329 m., ir ten vedė nežinomo vardo Klermono grafienę. Tai galėjo būti ir pirmojo kunigaikščio Liudviko de Burbono duktė.

Kronikos

Pasak Vygando Marburgiečio Pilėnų pilis stovėjo Trapėnų žemėje. Ją užpuolęs Vokiečių ordinas, tačiau lietuviai narsiai gynėsi, nors jėgos buvo nelygios. Tada „pagonys, <…>, nesitikėdami, kad galės išlaikyti pilį, sumetė į ugnį be galo didelius turtus ir patys išsižudė: sako, kad ten viena pagonė senutė kirviu šimtą jų užkapojo, o vėliau ir pati galvą susiskaldė“.

Vėlesni autoriai pilies gynėjus ir jų žūtį dar labiau išaukštino. Albertas Vijūkas-Kojelavičius rašė: „Pilyje buvo keturi tūkstančiai karių, subėgusių ten vos išgirdus apie priešą su savo šeimynomis iš aplinkinių kaimų. Gynėjai ilgai kamavo priešą, kaudamiesi ne tik prie gynybinio pylimo, bet ir sėkmingai išsiverždami pro atvirus vartus ir užpuldami supančiuosius. Kai daugybė pilėnų žuvo, o dar daugiau buvo sužeista, kai sumažėjus gynėjui skaičiui, ėmė blėsti viltis apginti pilį, ypač dėl to, kad visaip – vienur pakasais, kitur taranais – susilpnintos sienos menkai jau besaugojo, griebtasi visiškai beviltiško sumanymo; nenorėdami pasiduoti priešui, jie nukreipė ginklus prieš save ir savo artimuosius. Sukrovę didžiulį laužą, į ugnį sumetė viską, ką priešas galėjo išgrobstyti. Jie išžudė ir sumetė į liepsnas žmonas, vaikus, visus, kurie nepajėgė ar dėl lyties, ar dėl amžiaus pakelti ginklo. Surengę saviškiams šitokį galą, patys prašėsi nukaujami viršininko, o šis paskutinis persismeigė kalaviju…

LITERATŪRA

Iš laisvosios interneto enciklopedijos Vikipedija. Prieigą per internetą, žiūrėtą 2015-02-19 <http://lt.wikipedia.org/wiki/Margiris>.

Margier (zm. 25 lutego 1336) był średniowiecznym księciem litewskim/żamogickim, wymienionym przez Caspara Schütza za pośrednictwem Wiganda z Marburga jako bohaterski obrońca twierdzy Pilėnai w 1336 roku. Nie był w stanie obronić twierdzy przed Krzyżakami Zakon, Margiris i inni obrońcy postanowili popełnić zbiorowe samobójstwo, paląc zamek i nie pozostawiając łupu dla wroga.[1] Ten epizod z krucjaty litewskiej spopularyzował się w XIX-wiecznej fali romantycznego nacjonalizmu, a Margiris traktowany jest na Litwie jako bohater narodowy.

Biografia
Niewiele wiadomo o życiu Margiris. W pierwotnych źródłach pisanych jego nazwisko wymieniane jest tylko dwukrotnie, w 1329 jako Margalis przez kronikarza Jeana d'Outremeuse w Ly myreur des histors[2] oraz jako Marger w 1336 przez Caspara Schütza w Historii Rerum Prussicarum[3].

Książę Margiris w obronie Pilėnai przed Zakonem Krzyżackim – Władysław Majeranowski [pl] (1817–1874)
Na początku 1329 r. Jan Luksemburski, król czeski, przyłączył się do krzyżackiej krucjaty przeciw Litwie i zdobył Medvėgalis. W czasie kampanii król Jan został wyzwany na pojedynek przez Litwina. Incydent ten jest krótko wspomniany w kilku współczesnych kronikach, w tym przez Franciszka z Pragi i Piotra z Żytawy, ale szczegółowo opisany tylko przez Jeana d'Outremeuse[4]. Po złamaniu zasad pojedynku Margiris musiała zapłacić okup. Uczynił to z monetami wybitymi przez Ludwika IV, cesarza rzymskiego, które najprawdopodobniej zostały skradzione podczas najazdu Litwinów na Brandenburgię w 1326 r.[5] Kronikarz d'Outremeuse dalej krótko wspomina syna Margiris, który wyjechał do Francji i poślubił hrabinę Clermont. Na podstawie tych informacji litewski historyk Alvydas Nikžentaitis doszedł do wniosku, że Margiris zajmował wysoką pozycję w społeczeństwie litewskim lub król Czech nie zaakceptowałby go jako równego i odmówiłby pojedynku, a Margiris nie uzyskałby udziału w łupy wojenne.[5] Nikžentaitis stwierdził dalej, że Margiris mógł być synem Butvydasa i bratem Giedymina, wielkiego księcia litewskiego.[5] Jednak inni historycy zauważyli, że twórczość d'Outremeuse bardziej przypomina dzieło literackiej fikcji niż historycznie dokładną kronikę[6] i wyrazili wątpliwości, czy ta Margalis jest identyczna z Margiris.[7]

W lutym 1336 r. Zakon Krzyżacki zorganizował kolejną dużą wyprawę na Litwę. Ich siła obejmowała Ludwika, margrabiego brandenburskiego, hrabiów Henneberg i Namur oraz innych szlachciców z Francji i Austrii.[8] W sumie, według Wiganda z Marburga, było 200 szlachciców. Inna niemiecka kronika, znana jako Der Chronist von Wolfenbüttel, liczyła łącznie 6000 żołnierzy[6]. Siły te zaatakowały twierdzę Pilėnai (jej lokalizacja nie jest znana). Wigand z Marburga wspominał, że twierdza mieściła 4000 osób. Próbowali zorganizować obronę, ale siły krzyżackie były zbyt silne. Nie widząc nadziei, obrońcy postanowili spalić swoją własność i popełnić masowe samobójstwo.[8] Wigand opisał księcia litewskiego (jego nazwisko pominięto w zachowanym łacińskim tłumaczeniu kroniki Wiganda), który do końca stawiał opór. Następnie zabił swoją żonę i lojalnych strażników. [6] Caspar Schütz, który posłużył się oryginałem Wigunda, rozwinął bitwę, dodając więcej dramatycznych i heroicznych detali. Schütz podał nazwisko księcia (Marger lub Margiris) i sam się zabił.[6] Margiris i jego bohaterska opowieść o desperackiej obronie i poświęceniu rozprzestrzeniła się, zainspirowała inne dzieła, w tym polski poemat Margier Władysława Syrokomli z 1855 roku, i stała się popularna na Litwie[8].

Zobacz też
Rodzina Giedymina – prawdopodobne drzewo genealogiczne Margiris
Bibliografia

Sužiedėlis, Simas, wyd. (1970-1978). „Margiris”. Encyklopedia Lituanica. III. Boston, Massachusetts: Juozas Kapočius. P. 470. LCC 74-114275.

d'Outremeuse, Jean (1880). Bormans, Stanisław (red.). Ly myreur des histors: Chronique de Jean des Preis dit d'Outremeuse (w języku francuskim). 6. Bruksela: Królewska Komisja Historii. P. 416. OCLC 64184373.

Hirscha, Teodora; Toppen, Max; Strehlke, Ernst, wyd. (1863). Scriptores rerum Prussicarum: die Geschichtsquellen der Preussischen Vorzeit bis zum Untergange der Ordensherrschaft. 2. Lipsk: Verlag von S. Hirzel. s. 489-490. OCLC 16348289.

Nikžentaitis, Alvydas (1990). Žemaičių praeitis. 1990 m. Varnių konferencijos medžiaga (w języku litewskim). I. Wilno: Mokslas. s. 93–99. OCLC 35805682.

Nikžentaitis, Alvydas (1989). Giedymina (po litewsku). Wilno: Vyriausioji enciklopedijų redakcija. s. 10–11. OCLC 27471995.

Baronas, Dariusz (2008). „Pilėnai ir Margiris: faktai ir fikcijos”. Istorijos šaltinių tyrimai (po litewsku). I: 39, 47, 53, 57. ISSN 2029-0705.

Rowell, S.C. (1994). Litwa wschodząca: imperium pogańskie w Europie Środkowo-Wschodniej, 1295–1345. Studia Cambridge w życiu średniowiecznym i myśli: seria czwarta. Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge. P. 240. ISBN 978-0-521-45011-9.

Baranauskas, Tomasz (25.02.2011). „Pilėnai: žygdarbis ir mįslė” (w języku litewskim). Alkas.lt. Źródło 2016-09-02.

Margier (zmarł 1336) był Książę żmudzki, średniowieczny książę litewsko-żmudzki, wymieniony w kronice Wiganda z Marburga jako bohaterski obrońca Pilėnai w 1336 roku. Nie mogąc obronić zamku przed oblężeniem krzyżackim, Margiris i inni obrońcy postanowili popełnić samobójstwo , paląc zamek i nie pozostawiając łupu dla wroga.

Margiris zajmował wysoką pozycję w społeczeństwie litewskim, o czym świadczył jego pojedynek z Janem Luksemburskim, królem Czech, który przyłączył się do krucjaty krzyżackiej przeciwko Litwie i zdobył Medvėgalis na początku 1329 roku. Po złamaniu zasad pojedynku Margiris musiał zapłacić okup. Uczynił to z monetami wybitymi przez Ludwika IV, cesarza rzymskiego, skradzionych podczas najazdu na Brandenburgię w 1326 roku. Gdyby Margiris nie pochodził z klasy rządzącej, król Czech uznałby walkę z nim za poniżającą, a Margiris nie miałby udziału w łupach wojennych.

Jeśli chodzi o jego rodzinę, kroniki wymieniają tylko syna Margirisa, który po 1329 roku wyjechał do Francji i którego żoną była hrabina Clermont o nieznanym nazwisku. Ponieważ źródła świadczą o wysokim statusie i bogactwie Margirisa, historyk Alvydas Nikžentaitis doszedł do wniosku, że Margiris musiał być synem Butvydasa i bratem Giedymina, wielkiego księcia litewskiego.

Polski: Margier to także tytuł historycznego poematu epickiego o bohaterskim księciu, napisanego przez Władysława Syrokomlę w 1855 roku.

Bibliografia

http://en.wikipedia.org/wiki/Margiris