Muhammad bin al-Hanafiyya

de la tribu des Banu Hanifa and imamate of Kaysanites Shia - ancetre des Donboli

Progenitor of Kaysanite Shi'ism

4th Shia Kaysanite Imaam

• 3rd Son of Maulana Ali bin Imaam Abu Talib
• Wilaadat (Birth): 15 AH (636 AD)
• Wafaat (Death): 1st Muharram 84 AH (27th January 703 AD)

Source 1: http://en.wikipedia.org/wiki/Muhammad_ibn_al-Hanafiyyah

Source 2: http://en.wikipedia.org/wiki/Khawlah_bint_Ja%27far

Source 3: http://en.wikipedia.org/wiki/Kaysanites_Shia

Source 4: http://www.imamreza.net/eng/imamreza.php?id=5885

Source 5: http://shiastudies.net/article/english/Article.php?id=5178

Source 6: http://ahlulhadist.wordpress.com/2007/10/01/muhammad-bin-al-hanafiy...

Source 7: http://kisahmuslim.com/tokoh-tabiin-muhammad-al-hanafiyyah-bin-ali-...

Source 8: http://www.maaref-foundation.com/english/history/80_the_hashimites_...

Source 9: http://www.eslam.de/begriffe/m/muhammad_ibn_hanafiyya.htm

Source 10: http://researchintoothersects.blogspot.com/2011/08/muhammad-ibn-al-...

https://www.wikiwand.com/en/Muhammad_ibn_al-Hanafiyyah

===

[After the death of Husayn, there were three different lines of Alids which compteted for allegiance of the legitimist faction:
Those descended from Hasan and Husayn, the two sons of Ali by his wife Fatima, the daughter of the Prophet who left no son and the House of Muhammad, the son of Ali by another wife known as the Hanifite.... The first Alid faction to become prominent was the partisans of Muhammad, the son of the Hanifite, who were formed into a society by Kaysan, a freedman of Ali, for the purpose of avenging Hasan and Husayn, Ali's sons by Fatima. At Muhammad's death (AH 81), the Kaysanites recognized his son Abu Hashim as the 5th Imam until AH 98 when Abu Hashim died childless after bequeathing his claims to Muhammad b. Ali b. Abdullah (d.126) Muhammad ibn Ali ibn Abd Allah of the Quraysh tribe who was not of the House of Ali at all and who became the founder of the Abbasid dynasty which obtained the Khalifate in 132 AH (749)...] ref:p. 9 of A Short History of The Fatimid Khalifate by Lacy O'Leary, lecturer in Aramaic and Syriac, Bristol University.

=======================

Imamate of Kaysanites Shi'ia. (The Kaysanites were a Shi'i sect of Islam that formed from the followers of Al-Mukhtar. They are often described in later literature as ghulat – a kind of heretic.)

Muhammad ibn Ali ibn Abi Talib, also known as Muhammad ibn al-Hanafiyyah (15 AH – 81 AH; c. 636 – 700 A.D) and surnamed Abu'l-Qasim was an early Muslim leader. He was a son of Ali ibn Abi Talib, the first Shi'ite Imam and the fourth Sunni Caliph. He is a member of Ahl al Bayt (the household of Muhammad) and Ahl al Kisa. After Husayn ibn Ali.

Muhammad ibn al-Hanafiyyah (Muhammad Akbar) was born in Medina about 633 CE (though also said to be during Umar's era), the third of Ali's sons. He was called Ibn al-Hanafiyyah after his mother, Khawlah bint Ja'far; she was known as Hanafiyyah, "the Hanafi woman", after her tribe Banu Hanifah. After the death of Muhammad, the people of Yamamah were declared apostates by the Muslims for refusing to pay the zakat (religious tax); the men were killed (see Ridda wars), and the women were taken to Medina as slaves, Khawlah bint Ja'far among them. When her tribesmen found out, they approached Ali ibn Abi Talib and asked him to save her from slavery and to protect her family’s honor and prestige. Consequently, Ali ibn Abi Talib purchased her, set her free, and, after the death of Fatimah, married her.

Muhammad ibn al-Hanafiyyah was the only child of Khawlah bint Ja'far.

During his father's lifetime he distinguished himself for piety, rectitude, and courage and effectiveness in war. During Ali's caliphate at Kufa he was one of the caliph's four chief lieutenants. He particularly distinguished himself at the battles of Jamal and Siffin.

[........]

Ibn al-Hanafiyyah was called "the Mahdi," "the rightly-guided," which then was simply a pledge of confidence in his knowledge, character, and judgment over those of the rival caliphs. In 692 CE he traveled to Damascus and swore allegiance to Abd al-Malik. In 700 he died in Medina, but thereafter a legend grew up that he was not dead, but living in seclusion on Mount Radwa near Medina, protected and fed by wild animals, and that he would, in God's good time, return to establish justice and true religion in the world. Thus arose the legend of the Mahdi as savior.

This is not to be confused with the Twelver Shia Mahdi, who is the son of the 11th Imam Hasan al-Askari.

محمد بن حنفیه پسر علی بن ابی طالب از کنیزی به نام خوله از قبیله بنی‌حنیفه است که در جنگ یرموک اسیر شد و به مدینه آمد. محمد در سال ۱۶ هجری متولد گردید.

گرچه محمد مانند حسن و حسین از تبار محمد پیامیر اسلام نبود، ولی در گیر منازعات سیاسی بسیاری شد و از کسانی از خاندان علی بود که شیعیان افراطی به وی شان و مقام بالایی دادند که البته به خاطر این موضوع سرزنش نمی‌شد چرا که در منازعات سیاسی بعد از مرگ پدرش وارد نشد و محتاطانه عمل می‌کرد. وقتی حسن خلافت را به معاویه واگذار کرد و حسین در سال ۶۱ هجری/۶۸۰ میلادی کشته شد، نگاه عمومی به سمت محمد به عنوان سرکرده خاندان علی معطوف گردید. عبدالله بن زبیر که پس از مرگ حسین روز به روز بیشتر مدعی خلافت می‌شد، به خاطر این مهم سوءظن‌هایی به محمد داشت. دانشنامه اسلام بر این باور است که بی میلی محمد به منازعات سیاسی حجاز، از عقیدهٔ وی مبنی بر دروغ دانستن اتهاماتی که مردم مدینه به یزید می‌زدند، هویدا است. حتی با وجود اینکه مختار پس از مدتها کوشش بی‌نتیجه موفق شده بود قیامی را در عراق در سال ۶۶ هجری/۶۸۳ میلادی برای احقاق حقوق بنی هاشم سر و سامان دهد، باز هم محمد محتاطانه عمل می‌نمود و لقب مهدی که این گروه به وی می‌دادند را رد کرد. وی توجهی به مختار نداشت و برای خودش برای عدم اعتماد به وی دلیلی داشت. با این حال به خاطر خطراتی که وی را احاطه کرده بود و به خاطر تصمیماتی که در ذهن داشت، مایل نبود که رابطه با مختار را از دست بدهد. وقتی گروهی از مردم کوفه پیش وی می‌آمدند و در مورد مختار از وی کسب تکلیف می‌نمودند، وی پاسخی دیپلماتیک به آنان می‌دهد و صریحاً وی را رد یا تأیید نمی‌نمود. اما با این حال، آنان از عدم تصریح محمد مبنی بر رد مختار، استنباط کردند که وی با مختار موافق است. محمد پس از شنیدن اخبار خونخواهی مختار و کشتن قاتلان حسین، با عمل وی موافق نبود. اما وقتی که ابن زبیر دشمنی اش را با وی بیشتر آشکار کرد و او و برخی از بنی هاشم مانند عبدالله بن عباس را نزدیک چاه زمزم زندانی نمود، مجبور شد از مختار کمک بطلبد. مختار که مدتها در پی همین نکته بود، لشکری را به مکه فرستاد که لشکریان ابن زبیر را غافلگیر و محمد و دیگر هاشمیان را به سرعت آزاد نمودند. پس از آزادی ابن‌عباس درخواست کرد که هیچ گونه جنگ و خون ریزیی بین سپاهیان مختار و سپاهیان آل زبیر صورت نپذیرد تا حرمت شهر امن حفظ گردد.[%DB%B1]

محمد پس از این دوران به منا و سپس به طائف رفت و آنجا را مکانی آرام برای زندگی خود و خاندانش دید. وی دیگر با مختار رابطه‌ای نداشت تا اینکه نهضت مختار در سال ۶۷ هجری/۷–۶۸۶ میلادی سقوط کرد. با وجود تهدیدهای ابن زبیر و نامه‌های ملایمت آمیز عبدالملک بن مروان و با وجود اینکه به وی پیشنهاد شد که به جایی غیر از حجاز و شام برود و در آنجا زندگی آرامی داشته باشد، وی قبول خلافت هر کس را منوط به اجماع امت بر سر آن شخص دانست. در سال ۶۸ هجری/۶۸۸ میلادی وی در حجی شرکت جست که در آن آل زبیر، آل امیه و خوارج نیز حضور داشتند و سربازان هر گروه ضامن امنیت و عدم خون ریزی بودند. پس از سقوط آل زبیر در سال ۷۳ هجری/۶۹۲ میلادی، آرزوی محمد مبنی بر اجماع امت بر سر خلیفه محقق گردید و وی عبدالملک بن مروان را به رسمیت شناخت و در سال ۷۸ هجری/ ۸–۶۹۷ میلادی به دمشق به دیدارش رفت. پس از آن محمد به مدینه آمد و در آنجا در سال ۸۱ هجری/۱–۷۰۰ میلادی درگذشت.

در منابع علت بی تمایلی وی به نهضت‌های مذهبی، اعتقادش مبنی بر اینکه خداوند حافظ حقوق آل علی است نه مردم، ذکر شده است. اما دانشنامه اسلام بر این باور است که دلیل این امر بدون شک عدم ریسک پذیری وی و کمبود اعتماد به نفسش است که این ویژگی در بعضی از افراد خاندان علی دیده می‌شود.