N.N.

De naam van de moeder van Johan en Johanna van Horne, de erkende onwettige kinderen van graaf Jacob II van Horne, is niet bekend vanuit primaire bronnen. Het Nederlands Adelsboek ("Van Heurn", in Nederland's Adelsboek, Hei-Hu, Jaargang 85, 1995, Centraal Bureau voor Genealogie, 's-Gravenhage, pag. 127), waarschijnlijk de meest betrouwbare bron want uitgegeven door het Centraal Bureau voor Genealogie, geeft simpelweg N.N. en geeft daarmee duidelijk de boodschap af dat er te weinig bekend is over deze vrouw om conclusies te trekken.

In oudere handschriften (bijv. Arnoldus Buchelius, 1565-1641) wordt de moeder van Johan van Horne (die zelf ook alleen bekend is uit getuigenverklaringen die ca. 65-80 jaar na zijn dood zijn opgesteld) vaak gegeven als Anna, gravin van Aremberg. Dit wordt nog overgenomen door genealogen uit de negentiende en de eerste helft van de twintigste eeuw, zoals Van der Wijck (Jhr. A. van der Wijck. "Het geslacht Van Heurn of Heurnius." Heraldieke Bibliotheek. Tijdschrift voor Wapen-, Geslacht-, Zegel- en Penningkunde. Onder redactie van J.B. Rietstap. 's Gravenhage, 1872, pag. 337-351; Jhr. A. van der Wijck. "Verbeterde genealogie van het geslacht van Heurn of Heurnius." Heraldieke Bibliotheek. Tijdschrift voor Wapen-, Geslacht-, Zegel- en Penningkunde. Onder redactie van J.B. Rietstap. 's Gravenhage, 1873, blz. 49-63 en 146-148) en Jhr. Dr. F.C. van Heurn. J.P. de Man is de eerste die de betrouwbaarheid van deze naam in twijfel trekt (J.P. de Man. "Gedocumenteerde Afstammingsstaat van het geslacht van Heurn, door Jhr. Dr. F.C. van Heurn". De Nederlandsche Leeuw. Maandblad van het Koninklijk Nederlandsch Genootschap voor Geslacht- en Wapenkunde. LIXe Jaargang, No. 10, October 1941, kol. 417). Jhr. Dr. F.C. van Heurn, die fel reageert op het artikel van De Man, geeft in zijn reactie over dit kritiekpunt aan dat er inderdaad sprake kan zijn van twijfel: "we moeten den Hr. De Man toegeven, dat er wel enkele details aan te wijzen zijn, die maar zwak gefundeerd zijn. Zoo wordt Anna van Aremberg als moeder van Johan slechts een enkele keer vermeld. Nu is een buitenechtelijke bevalling voor een non of aanstaande non ook niet iets om aan de groote klok te hangen en het zal mij benieuwen, of er in de Arembergsche papieren ooit iets over gevonden zal worden. Ook aan de legitimatie van Johan zou eenige ondersteuning uit andere bronnen geen kwaad doen. Maar in het kader van al het andere kan men op de juistheid ervan wel vertrouwen." (Jhr. Dr. F.C. van Heurn. "Gedocumenteerde afstammingsstaat van het geslacht van Heurn". De Nederlandsche Leeuw. Maandblad van het Koninklijk Nederlandsch Genootschap voor Geslacht- en Wapenkunde. LXe Jaargang, No. 1, Januari 1942, kol. 27)

Van Schijndel geeft zonder enige bronvermelding als ouders voor Johanna van Horne in zijn genealogie van de familie Van Gerwen een Henrick de Hornes en een vrouwe Vereycken vuyt Vlaenderen (B.W. van Schijndel. "Oude Brabantse families: 3. van Gerwen." De Brabantse Leeuw. Maandblad van de sectie Geslacht-, Naam- en Wapenkunde van het Provinciaal Genootschap van Kunsten en Wetenschappen in Noord-Brabant. Jaargang 7, No. 5, Mei 1958, pag. 74).

Bij zijn zeer grondig uitgevoerde en gedocumenteerde onderzoek naar de afkomst van Johan van Horne stelt Wijnaendts van Resandt (W. Wijnaendts van Resandt. "De oorsprong van het geslacht Van Heurn." Jaarboek van het Centraal Bureau voor Genealogie. Deel XIX, 's Gravenhage, 1965, pag. 197) simpelweg: "Volgens de familie-overlevering zou de moeder van de bastaardkinderen van graaf Jacob II een gravin van der Marck tot Aremberg zijn geweest. Waar volgens de verklaring van Geertruid van Velsen Johan bastaard van Horne nooit geweten had wie zijn moeder was, is het al zeer onwaarschijnlijk dat diens nakomelingen dit wèl geweten zouden hebben".

Een volledig nieuw inzicht wordt geboden door Mr. Dr. L. de Gou (Mr. Dr. L. de Gou. "Johanna van Horne", in: De Nederlandsche Leeuw, LXXXIVe Jaargang, No. 4, april 1967, kol. 133-136), die als eerste melding maakt van het voorkomen van het wapen van de moeder van Johanna van Horne op haar grafzerk in de kerk van Tongelre. Deze grafzerk bestaat weliswaar niet meer maar is nog wel bekend via tekeningen die bewaard zijn gebleven (zie J.Th.M. Melssen. "Een Eindhovense familie gedurende anderhalve eeuw", in: De Brabantse Leeuw, Maandblad van de Sectie voor Geslacht-, Naam- en Wapenkunde van het Prov. Gen. van Kunsten en Wetenschappen in Noord-Brabant, Jaargang 24, No. 11 en 12, November/December 1975, pag. 173). Daar waar Van Sasse van Ysselt (Jhr. Mr. A.F.O. van Sasse Van Ysselt. "Proeve eener genealogie der adelijke Meierijsche familie Van Gerwen." Taxandria. Tijdschrift voor Noordbrabantsche geschiedenis en volkskunde, Drieënveertigste Jaargang, 1936, pag. 268) eerder nog met een vraagteken stelde dat dit mogelijk het wapen van de heren van Cuijk betrof, stelt De Gou vast dat het gaat om "een schild beladen met Franse lelies. Aangezien laatstgenoemd wapen gevoerd werd door het adellijke geslacht Van Kerckem, dat oudtijds ook in het graafschap Horne woonachtig was, is het vermoeden gewettigd dat Jacob II graaf van Horne bij een vrouwelijk lid van dit geslacht zijn natuurlijke kinderen Johanna en Johan verkregen heeft. Gelet op deze adellijke afstamming van moederszijde, is het begrijpelijk dat deze natuurlijke kinderen gelegitimeerd werden".
Als laatste kan vermeld worden dat het "Karel de Grote boek" van de NGV (Van Aken naar heden. Gezamenlijke uitgave van de Karel de Grote-nummers van 'Gens Nostra' van 1968, 1990 en 1991 vermeerderd met addenda et corrigenda en registers. Nederlandse Genealogische Vereniging, Amsterdam, 1994, nr. 22/8, pag. 306) het houdt bij een "jonkvrouwe van Kerckem". Dit is zoals gezegd niet overgenomen in het Nederlands Adelsboek, waar in de meest recente stamreeks Van Heurn haar naam weer gewoon vermeld is als N.N. (Willem Nabuurs, 17 juli 2020)

De naam van de moeder van Johan en Johanna van Horne, de erkende onwettige kinderen van graaf Jacob II van Horne, is niet bekend vanuit primaire bronnen. Het Nederlands Adelsboek ("Van Heurn", in Nederland's Adelsboek, Hei-Hu, Jaargang 85, 1995, Centraal Bureau voor Genealogie, 's-Gravenhage, pag. 127), waarschijnlijk de meest betrouwbare bron want uitgegeven door het Centraal Bureau voor Genealogie, geeft simpelweg N.N. en geeft daarmee duidelijk de boodschap af dat er te weinig bekend is over deze vrouw om conclusies te trekken.

In oudere handschriften (bijv. Arnoldus Buchelius, 1565-1641) wordt de moeder van Johan van Horne (die zelf ook alleen bekend is uit getuigenverklaringen die ca. 65-80 jaar na zijn dood zijn opgesteld) vaak gegeven als Anna, gravin van Aremberg. Dit wordt nog overgenomen door genealogen uit de negentiende en de eerste helft van de twintigste eeuw, zoals Van der Wijck (Jhr. A. van der Wijck. "Het geslacht Van Heurn of Heurnius." Heraldieke Bibliotheek. Tijdschrift voor Wapen-, Geslacht-, Zegel- en Penningkunde. Onder redactie van J.B. Rietstap. 's Gravenhage, 1872, pag. 337-351; Jhr. A. van der Wijck. "Verbeterde genealogie van het geslacht van Heurn of Heurnius." Heraldieke Bibliotheek. Tijdschrift voor Wapen-, Geslacht-, Zegel- en Penningkunde. Onder redactie van J.B. Rietstap. 's Gravenhage, 1873, blz. 49-63 en 146-148) en Jhr. Dr. F.C. van Heurn. J.P. de Man is de eerste die de betrouwbaarheid van deze naam in twijfel trekt (J.P. de Man. "Gedocumenteerde Afstammingsstaat van het geslacht van Heurn, door Jhr. Dr. F.C. van Heurn". De Nederlandsche Leeuw. Maandblad van het Koninklijk Nederlandsch Genootschap voor Geslacht- en Wapenkunde. LIXe Jaargang, No. 10, October 1941, kol. 417). Jhr. Dr. F.C. van Heurn, die fel reageert op het artikel van De Man, geeft in zijn reactie over dit kritiekpunt aan dat er inderdaad sprake kan zijn van twijfel: "we moeten den Hr. De Man toegeven, dat er wel enkele details aan te wijzen zijn, die maar zwak gefundeerd zijn. Zoo wordt Anna van Aremberg als moeder van Johan slechts een enkele keer vermeld. Nu is een buitenechtelijke bevalling voor een non of aanstaande non ook niet iets om aan de groote klok te hangen en het zal mij benieuwen, of er in de Arembergsche papieren ooit iets over gevonden zal worden. Ook aan de legitimatie van Johan zou eenige ondersteuning uit andere bronnen geen kwaad doen. Maar in het kader van al het andere kan men op de juistheid ervan wel vertrouwen." (Jhr. Dr. F.C. van Heurn. "Gedocumenteerde afstammingsstaat van het geslacht van Heurn". De Nederlandsche Leeuw. Maandblad van het Koninklijk Nederlandsch Genootschap voor Geslacht- en Wapenkunde. LXe Jaargang, No. 1, Januari 1942, kol. 27)

Van Schijndel geeft zonder enige bronvermelding als ouders voor Johanna van Horne in zijn genealogie van de familie Van Gerwen een Henrick de Hornes en een vrouwe Vereycken vuyt Vlaenderen (B.W. van Schijndel. "Oude Brabantse families: 3. van Gerwen." De Brabantse Leeuw. Maandblad van de sectie Geslacht-, Naam- en Wapenkunde van het Provinciaal Genootschap van Kunsten en Wetenschappen in Noord-Brabant. Jaargang 7, No. 5, Mei 1958, pag. 74).

Bij zijn zeer grondig uitgevoerde en gedocumenteerde onderzoek naar de afkomst van Johan van Horne stelt Wijnaendts van Resandt (W. Wijnaendts van Resandt. "De oorsprong van het geslacht Van Heurn." Jaarboek van het Centraal Bureau voor Genealogie. Deel XIX, 's Gravenhage, 1965, pag. 197) simpelweg: "Volgens de familie-overlevering zou de moeder van de bastaardkinderen van graaf Jacob II een gravin van der Marck tot Aremberg zijn geweest. Waar volgens de verklaring van Geertruid van Velsen Johan bastaard van Horne nooit geweten had wie zijn moeder was, is het al zeer onwaarschijnlijk dat diens nakomelingen dit wèl geweten zouden hebben".

Een volledig nieuw inzicht wordt geboden door Mr. Dr. L. de Gou (Mr. Dr. L. de Gou. "Johanna van Horne", in: De Nederlandsche Leeuw, LXXXIVe Jaargang, No. 4, april 1967, kol. 133-136), die als eerste melding maakt van het voorkomen van het wapen van de moeder van Johanna van Horne op haar grafzerk in de kerk van Tongelre. Deze grafzerk bestaat weliswaar niet meer maar is nog wel bekend via tekeningen die bewaard zijn gebleven (zie J.Th.M. Melssen. "Een Eindhovense familie gedurende anderhalve eeuw", in: De Brabantse Leeuw, Maandblad van de Sectie voor Geslacht-, Naam- en Wapenkunde van het Prov. Gen. van Kunsten en Wetenschappen in Noord-Brabant, Jaargang 24, No. 11 en 12, November/December 1975, pag. 173). Daar waar Van Sasse van Ysselt (Jhr. Mr. A.F.O. van Sasse Van Ysselt. "Proeve eener genealogie der adelijke Meierijsche familie Van Gerwen." Taxandria. Tijdschrift voor Noordbrabantsche geschiedenis en volkskunde, Drieënveertigste Jaargang, 1936, pag. 268) eerder nog met een vraagteken stelde dat dit mogelijk het wapen van de heren van Cuijk betrof, stelt De Gou vast dat het gaat om "een schild beladen met Franse lelies. Aangezien laatstgenoemd wapen gevoerd werd door het adellijke geslacht Van Kerckem, dat oudtijds ook in het graafschap Horne woonachtig was, is het vermoeden gewettigd dat Jacob II graaf van Horne bij een vrouwelijk lid van dit geslacht zijn natuurlijke kinderen Johanna en Johan verkregen heeft. Gelet op deze adellijke afstamming van moederszijde, is het begrijpelijk dat deze natuurlijke kinderen gelegitimeerd werden".
Als laatste kan vermeld worden dat het "Karel de Grote boek" van de NGV (Van Aken naar heden. Gezamenlijke uitgave van de Karel de Grote-nummers van 'Gens Nostra' van 1968, 1990 en 1991 vermeerderd met addenda et corrigenda en registers. Nederlandse Genealogische Vereniging, Amsterdam, 1994, nr. 22/8, pag. 306) het houdt bij een "jonkvrouwe van Kerckem". Dit is zoals gezegd niet overgenomen in het Nederlands Adelsboek, waar in de meest recente stamreeks Van Heurn haar naam weer gewoon vermeld is als N.N. (Willem Nabuurs, 17 juli 2020)