GD Stanislaus Ventslavovich

Burbiszki po raz pierwszy pojawiają się w dokumentach w 1690 roku, kiedy dobra te należały do podskarbiego pińskiego Trojana Niepokojczyckiego. Na początku XVIII wieku majątek należał już do Akademii Wileńskiej, w 1729 roku zarządzał nim w imieniu Akademii jezuita Mateusz Woronicz.

W okolicach połowy XVIII stulecia Burbiszki znalazły się w rękach rodziny Węcławowiczów, wiadomo że w 1752 roku Stanisław Węcławowicz (~1700-?) herbu Wadwicz, oficer wojsk Wielkiego Księstwa Litewskiego żonaty od 1730 roku z Elżbietą Kott (~1710-?) herbu własnego, zamówił u architekta Pawła Giżyckiego projekt siedziby dworskiej w tym majątku, projekt ten jednak nie został od razu zrealizowany. Prawdopodobnie kolejnym właścicielem majątku był syn Stanisława Jan, a po nim – jego syn, Iwon (który postawił tu w 1784 roku dwór, zaprojektowany przez Pawła Giżyckiego 32 lata wcześniej).

Następnym właścicielem majątku był Onufry Węcławowicz (1805–1880), żonaty z Filipiną z Horwatów (1810–?) herbu Pobóg. Mieli oni czterech synów: Daniela, Henryka, Stanisława i Onufrego. Henryk i Onufry junior wzięli udział w powstaniu styczniowym, po jego upadku zostali aresztowani: Henryk został skazany na 3 lata, a Onufry dostał wyrok śmierci, później zmieniony w wyniku starań rodziny na 12 lat syberyjskiej katorgi. Onufry już nie wrócił do Burbiszek, zmarł w Petersburgu w 1883 roku. Po śmierci Onufrego seniora Burbiszki odziedziczył jego syn Henryk (1828–1897), żonaty z Marią Komarówną z Bejsagoły (1841–1897), a następnie ich syn Zygmunt (1870–1927), dwukrotnie żonaty: ze Stefanią Marią Zdziechowską (1863–1915) herbu Rawicz, a następnie z Marią Węcławowicz (~1870–?), córką Ottona i Matyldy z Pac-Pomarnackich. Zygmunt Węcławowicz nie miał męskiego potomka, miał natomiast cztery córki (po dwie z każdego małżeństwa). Zygmunt zapisał Burbiszki swojemu stryjowi Danielowi (1849–1923), który w 1899 roku ożenił się po raz drugi, biorąc za żonę Ludwikę Jadwigę Onoszkównę (1861 – po 1932). Po śmierci męża w 1923 roku Ludwika z Onoszków Węcławowiczowa zarządzała majątkiem, ale formalnym jego właścicielem był syn Daniela z pierwszego małżeństwa Otton Węcławowicz. Mieszkał on jednak w Paryżu i w 1931 roku przekazał pełnomocnictwa do zarządzania Burbiszkami swojej macosze.

Około 1880 roku majątek liczył około 1500 ha, w 1900 roku – już tylko 433 dziesięcin (czyli 470 ha), a w wyniku litewskiej reformy rolnej został okrojony do 82 ha. Ponieważ nie dawał już odpowiednich dochodów, Ludwika Węcławowiczowa sprzedała go w 1932 roku rolnikowi Piotrowi Kriaučinisowi. Pałac i 8 ha ziemi w tymże roku kupił reemigrant z USA ksiądz Franciszek (Pranciškus) Zabiela (1876–1936).

Source: https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Burbi%C5%A1kis

https://disk.yandex.ru/i/31Z25pdEgNwqog

33/30