Witold Roman Lutosławski

Witold Roman Lutosławski - kompozytor, dyrygent, pianista. Wikipedia PL

Witold Lutosławski on Wikipedia in English

Witold Lutosławski (January 25, 1913 – February 7, 1994) was one of the major European composers of the 20th century, and one of the pre-eminent Polish musicians during his last three decades. During his lifetime, Lutosławski earned many international awards and prizes, including the Order of the White Eagle, Poland's highest honour.

During his youth, Lutosławski studied piano and composition in Warsaw. His early works were influenced by Polish folk music. His style demonstrates a wide range of rich atmospheric textures. He began to develop his own characteristic composition techniques in the late 1950s. His music from this period onwards incorporates his own methods of building harmonies from small groups of musical intervals. It also uses aleatory processes, in which the rhythmic coordination of parts is subject to an element of chance. His compositions (of which he was a notable conductor) include four symphonies, a Concerto for Orchestra, and several instrumental concertos and orchestral song cycles.

Witold Lutosławski (ur. 25 stycznia 1913 w Warszawie, zm. 7 lutego 1994 w Warszawie), polski kompozytor współczesny i dyrygent.

Pochodził z rodziny ziemiańskiej herbu Jelita mającej swą posiadłość w Drozdowie, k. Łomży. Jego zainteresowanie muzyką miało swe korzenie w dzieciństwie i tradycji rodzinnego muzykowania. Komponował już w wieku 9 lat, a w 1922 napisał Preludium na fortepian. Później uczył się gry na skrzypcach i fortepianie oraz uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. W roku 1931 zdał maturę. W latach 1927–1928 i 1932–1937 uczęszczał do Konserwatorium Warszawskiego, studiując pianistykę oraz kompozycję, a na przełomie 1931–1933 oddawał się studiom matematycznym.

Z początku II wojny światowej walczył jako żołnierz przeciwko Niemcom, a potem, w czasie okupacji grywał w warszawskich kawiarniach w duecie z Andrzejem Panufnikiem oraz koncertował z Eugenią Umińską zbierając fundusze na pomoc ukrywającym się artystom m. in. dla Władysława Szpilmana. Z Andrzejem Panufnikiem przygotował około 200 transkrypcji utworów znanych kompozytorów, między innymi opracowanie 24 kaprysu Paganiniego, zatytułowane Wariacje na temat Paganiniego. Prawie wszystkie kompozycje sprzed i z okresu wojny zaginęły.

Po wojnie komponował między innymi symfonie, koncerty i utwory dla dzieci. W latach sześćdziesiątych zaczął działać jako dyrygent i wykładowca – w kraju i za granicą.

Uznawany za najwybitniejszego – obok Chopina i Szymanowskiego – polskiego kompozytora wszech czasów. Tytuły doktora honoris causa przyznały mu uniwersytety: Warszawski (1973), Mikołaja Kopernika w Toruniu (1980), Jagielloński (1984) oraz Akademia Muzyczna im. Fryderyka Chopina (1988).