Zygmunt Karol Gorazdowski h. Prawdzic

Życiorys Urodził się w religijnej rodzinie szlacheckiej jako drugie z siedmiorga dzieci Feliksa i Aleksandry z Łazowskich h. Łada. 9 listopada 1845 został ochrzczony w kościele Franciszkanów w Sanoku. Razem z rodziną młody Zygmunt przebywał w Sanoku sześć lat. To tutaj uniknął rzezi galicyjskiej. Opiekunka ukryła małego Zygmunta pod kołem młyńskim, ale przy tej okazji nabawił się poważnej choroby płuc – gruźlicy, która później towarzyszyła mu już przez całe życie. W 1864 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Przemyślu[1]. Jako uczeń uczestniczył w powstaniu styczniowym. Po ukończeniu gimnazjum studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. W 1865 przerwał studia i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Lwowie. Po ukończeniu seminarium odbył dwuletnie leczenie ze względu na gwałtowny nawrót gruźlicy.

Święcenia kapłańskie otrzymał 25 lipca 1871 w katedrze lwowskiej. Przez pierwsze sześć lat pracował jako wikariusz i administrator w Tartakowie, Wojniłowie, Bukaczowcach, Gródku Jagiellońskim i Żydaczowie.

Działalność kapłańska i charytatywna we Lwowie Od 1877 rozpoczął działalność kapłańską i dobroczynną we Lwowie. Był asesorem i sekretarzem Instytutu Ubogich Chrześcijan we Lwowie[2]. Włączał się czynnie w istniejące już instytucje dobroczynne, powoływał też nowe. Założył dom pracy dobrowolnej dla żebraków, z jego inicjatywy zorganizowano tanią kuchnię ludową, w której żywili się robotnicy, studenci, młodzież szkolna, dzieci, a najliczniej – biedota lwowska. Wydawano w niej dziennie około 600 obiadów (korzystał z niej także św. brat Albert Chmielowski, ilekroć przebywał we Lwowie), założył zakład dla nieuleczalnie chorych i rekonwalescentów, dla ubogich studentów Seminarium Nauczycielskiego otworzył „Internat św. Jozafata”, którego był długoletnim dyrektorem. Powołał do istnienia pierwszy, a także przez długie lata jedyny w Galicji Zakład Dzieciątka Jezus dla samotnych matek i porzuconych niemowląt, w którym za jego życia uratowano około 3000 dzieci[potrzebny przypis]. Udzielał nauczania religii w lwowskim stowarzyszeniu pracy kobiet[3][4]. 20 kwietnia 1905 został mianowany tajnym szambelanem papieża Piusa X. W 1908 został członkiem wydziału Towarzystwa Miłosierdzia „Opatrzność” we Lwowie, utrzymującego „Dom Pracy” w tym mieście, stanowiący przytułek dla ubogich[5].

Spędził we Lwowie 40 lat, najpierw jako wikary, a potem proboszcz i administrator[6] parafii kościoła św. Mikołaja. Już za życia mówiono o nim Ksiądz Dziadów, ojciec ubogich,[7] apostoł Bożego Miłosierdzia.

Inicjator działalności zgromadzeń zakonnych W roku 1903 założył katolicką polsko-niemiecką szkołę pw. św. Józefa, którą prowadzili bracia szkolni, sprowadzeni do Lwowa dzięki jego staraniom. Zorganizował zakonne Józefitki (Zgromadzenie Sióstr Świętego Józefa)[8]. Zakonnice niosły posługę cierpiącym w szpitalach, sierocińcach, ochronkach, w domach prywatnych.

Zmarł w opinii świętości. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim[9].

Beatyfikacja Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II podczas jego wizyty we Lwowie w czerwcu 2001, zaś kanonizowany przez papieża Benedykta XVI w Rzymie 23 października 2005 wraz z drugim polskim duchownym, lwowskim arcybiskupem obrządku łacińskiego Józefem Bilczewskim.

Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dies natalis (1 stycznia)[10], a w Polsce 26 czerwca, w rocznicę beatyfikacji.

Upamiętnienia