??? płk. Adam Nieniewski

Adam Nałęcz Nieniewski (1886-1947) – pułkownik Sztabu Generalnego kawalerii Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość Polski w I wojnie światowej i wojnie z bolszewikami. Wikipedia PL

Naukę rozpoczął w 1897 w Wojskowej Niższej Szkole Realnej w Koszycach i kontynuował w Wojskowej Wyższej Szkole Realnej w Hranicach do 1904. W latach 1904–1907 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Wiener Neustadt, a po jej ukończeniu dowódcą plutonu i szwadronu w 6 Galicyjskim Pułku Ułanów w Rzeszowie. W latach 1908–1910 ukończył dwa siedmiomiesięczne kursy kawalerii w Tarnowie i Rzeszowie. Od października 1911 do lipca 1914 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu.

Po wybuchu I wojny światowej pełnił służbę kolejno w austriackiej Kwaterze Głównej, w dowództwie 1 Armii, w Ministerstwie Wojny oraz 55 Dywizji Piechoty i 130 Brygadzie Górskiej, wszędzie na stanowiskach szefa sztabu. 23 maja 1916 został przydzielony do Komendy Legionów Polskich i wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa sztabu. Po kryzysie przysięgowym został szefem sztabu Komendy Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po bitwie z Austriakami pod Rarańczą (noc z 15 na 16 lutego 1918) został internowany (6 marca) i osadzony w więzieniu w Marmaros-Sziget. 10 października zwolniony z więzienia. Wraz z innymi oficerami (między innymi Romanem Góreckim i Włodzimierzem Zagórskim) skierowany do służby w Wojsku Polskim.

Po przybyciu do Warszawy został przyjęty do WP, w którym zajmował kolejne stanowiska:

   II zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP od października 1918

   szefa sztabu generała J. Hallera od 17 czerwca 1919

   szefa sztabu Frontu Południowo-Zachodniego (Front Śląski i Front Cieszyński) od 1 września 1919

   szefa sztabu Frontu Pomorskiego 19 października 1919-31 marca 1920

   szefa sztabu 1 Armii od 1 kwietnia do maja 1920

   szefa sztabu 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej

   dowódcy 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich od 6 lipca do 1 sierpnia 1920

   dowódcy IV Brygady Jazdy od 16 sierpnia 1920 do 25 stycznia 1921

       dowódcy Grupy Operacyjnej swojego imienia od 26 sierpnia do 8 października 1920

       słuchacz Kursu dla wyższych dowódców grudzień 1920 – styczeń 1921

   w dyspozycji szefa Sztabu Generalnego WP od stycznia do maja 1921

   dowódcy VII Brygady Piechoty 4 Dywizji Piechoty od 18 maja 1921

   dowódcy piechoty dywizyjnej 10 Dywizji Piechoty w Łodzi od 25 września 1921

W sierpniu 1923 mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie[1]. Z dniem 11 kwietnia 1925 „czasowo odkomenderowany” do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze zastępcy komendanta[2]. Z dniem 1 listopada 1925 powrócił na poprzednio zajmowane stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 7 DP[3]. W międzyczasie (1926) był kierownikiem Kursu oficerów sztabowych kawalerii w Grudziądzu. Z dniem 31 stycznia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[4].

24 czerwca 1922 zawarł związek małżeński z Janiną z Reszków (1891-1969), córką Edwarda Reszke, śpiewaka operowego. Świadkiem na ślubie był Józef Haller. W 1927 przyszła na świat córka Halina, która później wyszła za mąż za Andrzeja Donimirskiego.

Na emeryturze osiadł w majątku ziemskim w Chorzenicach k. Częstochowy. W 1940 został zmuszony przez Niemców do opuszczenia majątku. Zamieszkał w Kłomnicach. Po wojnie zgłosił się do marszałka Żymierskiego i uzyskał przydział do Wojska Polskiego. W okresie od 5 kwietnia do 3 listopada 1945 pełnił obowiązki dowódcy Okręgu Wojskowego „Poznań”, po czym został zwolniony z czynnej służby. Osiadł w Olsztynie, gdzie zmarł 25 kwietnia 1947. Pochowany na cmentarzu we Wróblewie k. Sieradza.

Był synem Stanisława, ziemianina i powstańca z 1863 roku oraz Haliny z Wybickich, wnuczki Józefa Wybickiego.

Naukę rozpoczął w 1897 w Wojskowej Niższej Szkole Realnej w Koszycach i kontynuował w Wojskowej Wyższej Szkole Realnej w Hranicach do 1904. W latach 1904–1907 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Wiener Neustadt, a po jej ukończeniu dowódcą plutonu i szwadronu w 6 Galicyjskim Pułku Ułanów w Rzeszowie. W latach 1908–1910 ukończył dwa siedmiomiesięczne kursy kawalerii w Tarnowie i Rzeszowie. Od października 1911 do lipca 1914 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu.

Po wybuchu I wojny światowej pełnił służbę kolejno w austriackiej Kwaterze Głównej, w dowództwie 1 Armii, w Ministerstwie Wojny oraz 55 Dywizji Piechoty i 130 Brygadzie Górskiej, wszędzie na stanowiskach szefa sztabu. 23 maja 1916 został przydzielony do Komendy Legionów Polskich i wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa sztabu. Po kryzysie przysięgowym został szefem sztabu Komendy Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po bitwie z Austriakami pod Rarańczą (noc z 15 na 16 lutego 1918) został internowany (6 marca) i osadzony w więzieniu w Marmaros-Sziget. 10 października zwolniony z więzienia. Wraz z innymi oficerami (między innymi Romanem Góreckim i Włodzimierzem Zagórskim) skierowany do służby w Wojsku Polskim.

Po przybyciu do Warszawy został przyjęty do WP, w którym zajmował kolejne stanowiska:

   II zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP od października 1918

   szefa sztabu generała J. Hallera od 17 czerwca 1919

   szefa sztabu Frontu Południowo-Zachodniego (Front Śląski i Front Cieszyński) od 1 września 1919

   szefa sztabu Frontu Pomorskiego 19 października 1919-31 marca 1920

   szefa sztabu 1 Armii od 1 kwietnia do maja 1920

   szefa sztabu 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej

   dowódcy 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich od 6 lipca do 1 sierpnia 1920

   dowódcy IV Brygady Jazdy od 16 sierpnia 1920 do 25 stycznia 1921

       dowódcy Grupy Operacyjnej swojego imienia od 26 sierpnia do 8 października 1920

       słuchacz Kursu dla wyższych dowódców grudzień 1920 – styczeń 1921

   w dyspozycji szefa Sztabu Generalnego WP od stycznia do maja 1921

   dowódcy VII Brygady Piechoty 4 Dywizji Piechoty od 18 maja 1921

   dowódcy piechoty dywizyjnej 10 Dywizji Piechoty w Łodzi od 25 września 1921

W sierpniu 1923 mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie[1]. Z dniem 11 kwietnia 1925 „czasowo odkomenderowany” do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze zastępcy komendanta[2]. Z dniem 1 listopada 1925 powrócił na poprzednio zajmowane stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 7 DP[3]. W międzyczasie (1926) był kierownikiem Kursu oficerów sztabowych kawalerii w Grudziądzu. Z dniem 31 stycznia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku.

24 czerwca 1922 zawarł związek małżeński z Janiną z Reszków (1891-1969), córką Edwarda Reszke, śpiewaka operowego. Świadkiem na ślubie był Józef Haller. W 1927 przyszła na świat córka Halina, która później wyszła za mąż za Andrzeja Donimirskiego.

Na emeryturze osiadł w majątku ziemskim w Chorzenicach k. Częstochowy. W 1940 został zmuszony przez Niemców do opuszczenia majątku. Zamieszkał w Kłomnicach. Po wojnie zgłosił się do marszałka Żymierskiego i uzyskał przydział do Wojska Polskiego. W okresie od 5 kwietnia do 3 listopada 1945 pełnił obowiązki dowódcy Okręgu Wojskowego „Poznań”, po czym został zwolniony z czynnej służby. Osiadł w Olsztynie, gdzie zmarł 25 kwietnia 1947. Pochowany na cmentarzu we Wróblewie k. Sieradza. Awanse

   porucznik – 1 września 1906

   nadporucznik – 1 listopada 1912

   rotmistrz – 1 września 1915

   major – 1 grudnia 1916 (3. lokata na liście starszeństwa oficerów Legionów Polskich z dnia 12 kwietnia 1917)

   podpułkownik – ?

   pułkownik – 10 stycznia 1921 z dniem 1 kwietnia 1920[5]; następnie zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919)

Ordery i odznaczenia

   Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)

   Krzyż Niepodległości

   Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (31 grudnia 1923)

   Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy 1921)

   Kawaler Legii Honorowej (Francja)

• Updated from MyHeritage Match by SmartCopy: Sep 24 2014, 9:28:33 UTC