Follow
La información enciclopédica sobre la familia:
Bucich, familia de Hvar, cuyo nombre está registrado con las formas Bucić, Bucich, Buçich, Buccich, Bucchich, Buchich. En la isla de Hvar la familia se encuentra en Jelsa (1449), Stari Grad y Hvar (1518). Un Bucich (sin nombre) figura entre los testigos en el expediente de la fundación de la iglesia de San Nicolás el Bienaventurado, en la colina de Veli, frente a Stari Grad (Hvar, 10 de abril de 1487). En una proclama al gobernador general de S. Giustiniana en 1512 y en la lista de participantes del levantamiento popular en la isla de Hvar en 1510, que fueron expulsados o chantajeados, figuran dos Bucich: Pedro y maese Nicolás. En los siglos XVII y XVIII los Bucich eran conocidos como carpinteros; Kuzma, de Stari Grad, en 1753 hizo el portal principal de la catedral de Hvar. En 1685 los Bucich gozaban de privilegios como "ciudadanos" de Hvar. En Hvar hubo dos canónigos, Gregorio (1698/1699) y Pedro (hacia 1705). A Pedro lo mencionan en 1716 como "defensor del pueblo" Nicolás era un notario de Stari Grad (1718-1740). En el siglo XVIII son una de las cuatro familias de clase media de Hvar que han adquirido terrenos y bienes inmuebles en Dubovi, cerca de la ciudad; algunos terrenos de la localidad de Zacima (Zavala, antes conocida como playa de Pitve) fueron posesión de la familia hasta 1821. Una rama de la familia, en Budve y Skradin, recibió en el siglo XVIII el título militar y nobiliario veneciano de conde; en 1798 el conde Jorge y el ex oficial veneciano y conquistador de Stari Grad Justin son admitidos en la Gran Sala de Hvar. Durante la administración francesa, Jorge fue juez del tribunal de distrito de primera instancia en Zadar (Tribunale di Prima Istanza), y Justin, inspector de los bosques en las islas, y en 1811 consejero municipal; desde 1806 es miembro de la logia masónica de Split. Alvis (Vjekoslav) es asesor en 1808-1809, y en 1811 concejal del municipio de Hvar; de 1800 a 1803 participa en el establecimiento y la gestión de las compañías de teatro en Hvar, que se ocupan la restauración de la vida teatral en la ciudad. En 1824 y 1835 se menciona entre los diletantes de teatro a Pedro (1791-1847). Su hermano Gregorio, en 1810, fue Secretario del Municipio de Hvar. Los hijos de Pedro fueron el naturalista y médico Gregorio Tomás y el doctor en Derecho y abogado de Hvar Juan Antonio (nac. 1831), desde 1868, primer presidente y director de la Sociedad de Higiene de Hvar (Societa Igienica). Partidario del Partido Popular, preside el municipio de Hvar después de las elecciones municipales, de 1868 a 1870. De 1871 a 1873 es defensor de oficio en un tribunal de distrito de Split, y desde 1874 abogado en Zadar. Su cuarto hermano Vjekoslav (nacido en 1838), notario público en Hvar, fue miembro de la Junta de la lectura de la sociedad populista Societa Cur Salon, de Hvar (establecida en 1870, con reglamento confirmado en 1875). El periodista y traductor Francisco Jordán trabajó en la Argentina. Pedro en 1897 abrió la primera farmacia en Komiža. Hasta hace poco tiempo se destacaron Josefina (Jozica, 1886-1956), hija de Vjekoslav, primera meteoróloga de Dalmacia. Las observaciones meteorológicas realizadas en Hvar 1913-1918, y en 1896 y 1898 ayudaron a su tío Gregorio (a veces, erróneamente, se dijo que era su hija). Sus informes se conservan en el Instituto Hidrometeorológico de Zagreb. Su hermano fue el abogado e historiador de Hvar Remigije (1874-1951). De sus obras históricas se publicaron estudios sobre Santa María de Lesna, la primera catedral de Hvar, y Civitas nova y civitas quae aliis temporibus fuit (Revista de Arqueología e Historia de Dalmacia, 1935-1949 [1950]), publicado póstumamente. Participa en algunas fraternidades de la isla de Hvar (Contribuciones a la historia de la isla, 1978, 5) y en publicaciones independientes sobre edificios públicos de Hvar (Split, 1956). Los archivos que recogen la exploración de la historia local y su legado escrito se conservan en el Centro para la protección del patrimonio cultural de la isla, donde se guarda el archivo de su familia. Los datos sobre los Bucich en el siglo XVII y XVIII figuran en los archivos de Hvar de la familia Hektorovich (Instituto de Ciencias Históricas de la Academia de Dubrovnik). En una antigua casa del siglo XVII / XVIII, en Stari Grad (próxima a la casa de la familia Machiedo), hay un escudo de piedra de los Bucich.
En el mismo registro civil veneciano de 1711 figuran tres familias con el apellido Bučić: las de Jacobo, hijo de Jorge (14 miembros, de los que emigraron 8), Mate, hijo de Marcos (7, todos emigraron) y Nicolás, hijo de Iván (11, de los que emigraron 8).
El registro civil de Austria, a partir de 1835, registra siete familias de esta generación: el cabeza de familia en cuatro de ellas era Mate, y en los otros tres eran Ante, Dujo y Tomás. El censo de 1948 encuentra en Crivcu a 10 familias con el apellido Bučić; hoy quedan 5 (13 personas).
La nueva residencia de los Bucich de Crivcu se encuentra en la zona de Zadar, en Galovic, Gorizia, Selinama y Stari Grad.
El apellido Bučić se menciona en Sibenik en 1414, en que se menciona a un tal Luca.
Bučići, en Mesihovina, hoy suburbio de Tomislavgrad, era antes un asentamiento independiente que informaba al Vaticano a través del Obispo de Makarska Esteban Blašković, el cual como parte de su visita pastoral a la antigua diócesis el 20 de julio 1735 permaneció en el pueblo en el hogar de Pedro Skocibusic, donde cenó y pasó la noche.
El Obispo Mariano Bogdanovic figura en una lista de bosnios croatas católicos desde 1768 y tiene asignados en Mesihovina dos pueblos: Bucici y Gudelj. Bučići tenía entonces 15 familias (199 personas).
Fray Pedro Bakula, en su censo franciscano de Herzegovina de 1867 incluye a Bucici como asentamiento independiente.
Hemos mencionado esto sobre todo porque es objetivamente posible establecer vínculos entre Bučići, en la llanura de Duvanjsko (que con toda seguridad dio origen al apellido Bučić) con el apellido Bučić encontrado en Crivcu. Porque en Crivcu figuran, en el catastro veneciano de 1711, una familia de colonos de 9 miembros, la de Abram Skocibusic, a la que entonces las autoridades venecianas conceden terrenos, y en el Registro de la Propiedad de Austria de 1835 figuran registradas en Crivcu dos familias con el apellido Skocibusic: las de Jozin y Markov.
Las familias de apellido Skocibusic provienen del pueblo de Bucici, en Duvanjsko, donde, como se ha mencionado anteriormente, en 1735, el Obispo de Makarska, Esteban Blašković, registró una cooperativa de 32 miembros perteneciente a la familia de Pedro Skocibusic. En Bucici viven hoy 26 familias y 112 personas con el apellido Skocibusic.
Por lo tanto, si los Skocibusic huyeron a Crivcu desde Bucici, en Duvanjsko, bien podría haber ocurrido que la población hubiera pasado a recibir el nombre de sus vecinos Bucici, que se quedaron.
Starina Bučića roda je selo Crivac, u kojem se njihovo prezime spominje 1653. godine.
U istom mjestu u venecijanskom zemljišniku iz 1711. godine zabilježene su tri obitelji s prezimenom Bučić: Jakova pokojnog Grge (14 članova, 8 kanapa zemlje), Mate pokojnog Marka (7, 7) i Nikole pokojnog Ivana (11, 8).
U austrijskom zemljišniku iz 1835. godine upisano je sedam obitelji tog roda: čak je četvorici domaćina bilo ime Mate, a preostaloj trojici: Ante, Dujo i Toma; popis stanovništva 1948. godine zatekao je u Crivcu 10 obitelji s prezimenom Bučić. Danas u Crivcu živi 5 obitelji tog roda s ukupno 13 duša.
Dio Bučića iz Crivca nova su prebivališta našli u okolici Zadra u Galovcu, Gorici, Selinama i Starigradu, gdje i danas žive njihovi potomci.
Prezime Bučić spominje se u Šibeniku 1414. godine, kada je je zabilježen Luca Bucich.
Bučići, danas zaselak sela Mesihovine pokraj Tomislavgrada, spominju se prije Mesihovine kao samostalno naselje, i to u izvješću Vatikanu makarskog biskupa Stipana Blaškovića, koji je u sklopu svog pastirskog pohoda staroj Duvanjskoj biskupiji 20. srpnja 1735. godine odsjeo u selu Bučićima u kući Petra Skočibušića, gdje je večerao i prenoćio.
Biskup fra Marijan Bogdanović u popisu bosansko-hercegovačkih Hrvata katolika iz 1768. godine umjesto Mesihovine upisuje dva sela: Bučiće i Gudelje. Tada su Bučići imali 15 obitelji s 199 dušom.
I fra Petar Bakula u svom Šematizmu Hercegovačke franjevačke provincije godine 1867. upisuje Bučiće kao samostalno naselje.
Sve smo ovo naveli ponajprije stoga što je objektivno moguća veza naselja Bučići na Duvanjskom polju (zasigurno nastalo od prezimena Bučić) s prezimenom Bučić upravo u Crivcu. Naime, upravo je u Crivcu u venecijanskom zemljišniku iz 1711. godine zabilježena doseljenička 9-člana obitelj Abrama Skočibušića, kojoj su tada venecijanske vlasti dodijelile 10 kanapa zemlje, a u austrijskom zemljišniku iz 1835. godine u Crivcu su upisane dvije obitelji s prezimenom Skočibušić: Jozina i Markova.
Obitelji s prezimenom Skočibušić stigle su upravo iz sela Bučića na Duvanjskom polju, gdje je kako je već rečeno, 1735. godine makarski biskup Stipan Blašković, zabilježio 32-članu obiteljksu zadrugu Petra Skočibušića. Uostalom i danas u Bučićima živi 26 obitelji i 112 duša s prezimenom Skočibušić.
Dakle, ako su Skočibušići mogli prebjeći u Crivac iz Bučića na Duvanjskom polju, zašto se to nije moglo dogoditi i njihovim susjedima Bučićima, po kojima je njihovo onodobno prebivalište nazvano Bučići.
Hi, I also found this (if it's not correct or repeats information, we could edit it):
BUČIĆ, hvarska obitelj, čije je ime zabilježeno i u oblicima Bucić, Bucich, Buçich, Buccich, Bucchich, Buchich. Na Hvaru su bili nastanjeni u Jelsi (1449), Starom Gradu i Hvaru (od 1518). Jedan Bučić (bez imena) naveden je među svjedocima u spisu o utemeljenju beneficija crkvice Sv. Nikole na Velom Brdu iznad Starog Grada (izdan u Hvaru 10. IV 1487). U proglasu generalnog providura S. Giustiniana iz 1512. s popisom sudionika pučkog ustanka na Hvaru 1510, koji su bili prognani ili ucijenjeni, navedena su i dva Bučića – Petar i meštar Nikola. Bučići su u XVII i XVIII st. bili poznati kao drvodjelci; Kuzma iz Staroga Grada izradio je 1753. nove glavne vratnice na hvarskoj katedrali. God. 1685. uživali su Bučići povlastice kao hvarski »građani«. Hvarski kanonici bili su Grgur (oko 1698/99) i Petar (oko 1705). Petar se 1716. spominje kao »prokurator puka«. Nikola je bio bilježnik u Starom Gradu (1718–40). U XVIII st. oni su jedna od četiriju građanskih obitelji iz Hvara koje su stekle zemljišta i nekretnine na posjedu Dubovi dol u blizini grada; imanje sa sjedištem u selu Zacima (Zavala, Pitovska plaža) bilo je u posjedu obitelji do 1821. Jedna grana obitelji dobila je u XVIII st. mletački vojni naslov conte te plemstvo Budve i Skradina; 1798. primljeni su conte Juraj i bivši mletački časnik i posjednik u Starom Gradu conte Justin u hvarsko Veliko vijeće. Za francuske uprave u Dalmaciji Juraj je bio sudac okružnog prvostepenog suda u Zadru (Tribunale di prima Istanza), a Justin, inspektor šuma na otocima, te 1811. općinski vijećnik; od 1806. član je masonske lože u Splitu. Alvis (Vjekoslav) je 1808/09. bio prisjednik, a od 1811. vijećnik hvarske općine; 1800–03. sudjelovao je u osnivanju i djelovanju kazališnog društva u Hvaru, koje se brinulo za obnovu kazališnog života u gradu. God. 1824. i 1835. spominje se među kazališnim diletantima i Petar (1791–1847). Petrov brat Grgur bio je 1810. tajnik hvarske općine. Petrovi sinovi bili su prirodoslovac → GRGUR i liječnik → TOMO te Ivan Ante (rođ. 1831), doktor prava i odvjetnik u Hvaru, a od 1868. prvi predsjednik i direktor Higijeničkog društva u Hvaru (Societa Igienica). Bio je pristaša Narodne stranke i načelnik hvarske općine nakon općinskih izbora od 1868–70. do 1872 Oko 1871–73. on je jedan od javnih branilaca u okružnom sudu u Splitu, a od 1874. odvjetnik u Zadru. Njihov četvrti brat Vjekoslav (rođen 1838), javni bilježnik u Hvaru, bio je član Upravnog odbora narodnjačkoga čitaoničkog društva Societa Cur Salon u Hvaru (osnovano 1870, pravila potvrđena 1875). Publicist i prevodilac → FRANJO JORDAN djelovao je u Argentini. Petar je 1897. otvorio prvu ljekarnu u Komiži. Do novijeg vremena djelovala je Josefina (Jozica, 1886–1956), kći Vjekoslava, koja je bila prva žena meteorolog u Dalmaciji. Meteorološka promatranja obavljala je u Hvaru 1913–18, a 1896. i 1898. pomagala je u istom poslu stricu Grguru (ponegdje se pogrešno navodi da je bila njegova kći). Njezini izvještaji pohranjeni su u Hidrometeorološkom zavodu u Zagrebu. Njezin brat bio je pravnik i hvarski zavičajni povjesničar Remigije (1874–1951). Od njegovih povijesnih radova objavljene su studije Santa Maria de Lesna prva stolna crkva hvarska i Civitas nova i civitas quae aliis temporibus fuit (Vjesnik za arheologiju i historiju dalmatinsku, 1935–49 [1950!]) te posmrtno O nekim bratovštinama otoka Hvara (Prilozi povijesti otoka Hvara, 1978, 5) i samostalna publikacija O javnim građevinama i zgradama u Hvaru (Split 1956). Arhiv koji je sakupio istražujući zavičajnu povijest i pismena ostavština pohranjeni su u Centru za zaštitu kulturne baštine otoka Hvara, gdje se čuva i arhiv njegove obitelji. Podataka o Bučićima u XVII i XVIII stoljeću ima i u arhiva lijama hvarske obitelji Hektor vic (u Zavodu za povijesne znanosti JAZU u Dubrovniku). Na njihovoj negdašnjoj kući iz XVII/XVIII stoljeća, u Starom Gradu (poslije kuća Machiedo), nalazi se kameni grb Bučića.