Abu Said Bahador Khan - r.1316-1335) Ilkhan - succeeded by Arpa Kaun

9eme et dernier Ilkhan "Garabagh, real history, facts documents" mentions that Abu Said died in Garabagh - page 24 of http://www.yknews.az/kitablar/kitab20100105085019742.pdf

---

Succeeded by Arpa Khan - then Musa Khan (1336-1338) - then Saki, sister of Abu Said Khan (1338), she was married to Jahan Timur who got the kingdom as her dowry, but was deposed the same year. After him, Soleiman Khan Suleiman Ilkhan in 1339 (Ilyas) was declared king. He left the kingdom and went to Diyar Bakr in 1344. Nausherwan was elevated in 1334. ref: page 30 of An Oriental Biographical Dictionary by Thomas William Beale.

---

Oljaitu died in 1316, leaving the throne to his son, Abu Sa’id Bahador Khan. The first Ilkhan with a non-Mongolian name, Abu Sa’id initially proved himself to be a worthy military commander. However, faction within the kingdom was on the rise, and independent movements such as the Sarbedariyyeh movement in Khorasan were threatening to cause a disintegration of the Ilkhanate. Rashid od-Din Fazlollah was executed through the instigation of the courtiers, who themselves then rose up to the position of power and started carving pieces of the kingdom to establish their own powers. From the northeast, the Golden Horde ruler, Uzbek Khan, was again attacking the Transoxianan borders of the Ilkhanate, although he was roundly defeated by Amir Chopan, Abu Sa’ids minister and military commander. As a way of ending the conflict with the Mamluks, Abu Sa’id was forced to sign the treaty of Aleppo with them in 1322, leaving the area west of the Euphrates to the Mamluk power.

East of the Euphrates, however, a Mongol commander, Hasan Jalayeri, known as Shaikh Hassan Bozorg (the Great Shaikh Hassan) was busy establishing his power. His main rival in the Ilkhanid court, Amir Chopan, was also his father-in-law. The competition between the Jalayerid and Chopanid houses eventually resulted in a disastrous partition of the Ilkhanid territories. In 1335, upon Abu Sa’id’s death, the Ilkhanate was already in deep decline.

His chief minister is the noyan COBIN (Tchopan). Abu Sayeed had aleniated his devout muslem minister by insisting on the had of his daughter, Bagdad Khatun who unfortunately was already married to the aptly named Hassan Bozorg.(page 264 - George E. Lane The Mongols in Iran)

"The time of his government was the best period of the domination of the Mongols" ref page 262 The Mongols in iran, George E. Lane, The Oxford Handbook of Iranian History.

The Ilkhans did not decline and fade away into degeneracy and decadence, nor did they suffer military defeat or internal rebellion, they simply disappeared at the height of their power and prestige when Abu Sa’id died and left no heir to take his throne. In the ensuing scramble for power, the Ilkhanide empire split into various warring factions that within two generations were swept away by the destructive forces of Timur (Tamerlane d. 1405) ref page 264 The Mongols in Iran, George E. Lane, The Oxford Handbook of Iranian History.

http://bit.ly/1PmPldM

Reign 1316-1335/ Coronation 1316/ Predecessor Öljaitü/ Successor Arpa Ke'un/ Born June 2, 1305 Ujan/ Died December 1, 1335 (aged 30) Soltaniyeh/ Consort Bagdad Katun/ Spouse Delsad Katun/ Full name: Abu Said/ House Borjigin/ Dynasty Ilkhanate of the Mongol Empire/ Father Öljaitü/ Monte sur le trone a 14 ans./

Born: June 2, 1305, Ujan, Armenia Died: November 30, 1335, Soltaniyeh, Iran Spouse: Bagdad Katun, Dilshad Khatun Parents: Ḥā j ī Kh ā t ū n, Öljaitü Children: unknown daughter of Abu Sa'id Siblings: Sati Beg Grandparents: Arghun

Nomme Chupan son premier ministre.

Abu Sa'id Bahadur Khan (June 2, 1305, Ujan – December 1, 1335) (Persian; Urdu; Arabic: ابو سعید بہادر خان ) also spelled Abusaid Bahador Khan, Abu Sayed Behauder (Mongolian: ᠪᠦᠰᠠᠢ ᠪᠠᠬᠠᠲᠦᠷ ᠬᠠᠨ᠂ Busayid Baghatur Khan, Бусайд баатар хаан/Busaid baatar khaan in modern Mongolian), was the ninth ruler of the Ilkhanate c. 1316-1335, which had encompassed the present day countries of Iran, Azerbaijan, Georgia, and Armenia, as well as portions of Iraq, Turkey, Afghanistan and Pakistan.

In 1306 and 1322, after defeating the forces of the Golden Horde and the rebellion of the Khereid Rinchin, the Mongols had given Abu Sa'id, while still the infant heir apparent of Öljaitü, the title of Baghatur (from Mongolian "баатар" meaning "hero, warrior"). During the earlier part of Abu Sa'id's reign, the distinguished Judeo-Muslim scholar and Vizier Rashid-al-Din Hamadani was beheaded, which left the emir Chupan as the de facto ruler of the Ilkhanate. In 1325 Chupan defeated another force led by Muhammad Üzbeg Khan of the Golden Horde. The emir Chupan, in turn, even managed to invade the Golden Horde's territories.

Abu Said then fell in love with Bagdad Katun, a daughter of emir Chupan. The emir's efforts to keep Abu Sa'id from marrying his daughter, who was still married to Hasan Buzurg, another powerful kingmaker of the era, did not help the situation. In August 1327 Abu Sa'id had a son of Chupan, Demasq Kaja, killed, ostensibly for his activities with a former concubine of Öljeitü's. Later Chupan himself was killed by the Kartids, who were the lords of Herat. In the meantime the Mamluks had beheaded Timurtash, another son of Chupan, who as a governor had revolted against the Ilkhanate years before, and was shown unusual mercy.

In the 1330s, outbreaks of the Black Death had ravaged the Ilkhanate. Abu Sa'id and his sons were among those who had fallen victim to the plague.[1]

Abu Sa'id had died without an heir or an appointed successor, thus leaving the Ilkhanate to be torn apart from within by the clash of the major families, such as the Chupanids, the Jalayirids, and by new movements like the Sarbadars. The great voyager Ibn Battuta was amazed upon discovering, on his return to Persia, that what had seemed to be such a mighty realm only twenty years before had dissolved so quickly. The Ilkhanate had lost cohesion after the death of Abu Sa'id, and that of his successor, Arpa Ke'un, becoming a plethora of little kingdoms run by Mongols, Turks, and Persians.

-------------------------------------

1450 - 1451 Sultan Abu Sa'id is one of the claimants for the Timurid crown. After failures in Samarkand and Bukhara, he conquers much of Shaibanid Turkestan in 1450, and in June 1451 takes Samarkand with the aid of the Shaibanid Uzbeks under Mohammed Shaibani (Abu'l-Khayr Khan's grandson), who remains allied to him for his lifetime. Mohammed is clearly not a ruler in his own right at this time. Instead he is probably acting in the name of his grandfather.

---

Amir Chupan vit en son temps

https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%A8%D9%88%D8%B3%D8%B9%DB%8C%...

سلطان ابوسعید بهادرخان

===

پس از مرگ ایلخان ابوسعید بهادرخان که به انقراض سلسله هولاکویی انجامید، شماری از شاهزادگان و مدعیان دیگر مغول درصدد تسلط بر امپراتوری ایلخانی و یا بخشهایی از آن برآمدند و پیامد آن کشمکش‌های پیوسته برای کسب قدرت بود که پاره‌ای از آن به گونه حاکمیت آل جلایر (یا جلایریان) چهره نمود که قلمروشان به موازات بین النهرین، آذربایجان و بعدها شروان دامن گسترانیده بود[%DB%B1]. این سلسله با قدرتیابی شیخ حسن بزرگ در بغداد به سال ۷۴۰ق/۱۳۴۰م آغاز شد[%DB%B2]. دوره اوج حکمرانی آل جلایر مقارن است با دوران حکومت شیخ اویس و با مرگش دوره زوال این سلسله آغاز می‌شود که مقارن است با حملات تیمور به ایران و بین النهرین و اوج گیری ترکمانان قراقویونلو.

http://bit.ly/1QRD4h1

سلطان ابوسعید (از ۷۱۶ تا ۷۳۶ ه‍. ق.) از ایلخانان مغول و پسر الجایتو بود که در سن دوازده سالگی به ایلخانی ایران رسید. در بخشی از دوران ایلخانی او امیرچوپان، امیرالامرای لشکر ایلخانی، اداره کننده واقعی قلمرو او بود. ابوسعید پس از دفع حمله سپاه اردوی زرین به خراسان و نیز شکست شورش برخی امرای شورشی مغول به سبب شجاعتش در جنگ لقب بهادر یافت. در دوران او بار دیگر سپاهیان اردوی زرین به رهبری اوزبگ خان به خراسان حمله کردند که این حمله نیز توسط سپاه امیرچوپان دفع شد (سال ۱۳۲۵ م.)

رشیدالدین وزیر و مورخ نامی در دوران ابوسعید ابتدا عزلت‌نشین شد، اما پس از چندی امیرچوپان او را به خدمت دعوت کرد. اما اقبال رشیدالدین دیری نپایید، او توسط رقیبان به مسموم کردن سلطان فقید متهم شد و همراه پسرش که شربت‌دار سلطان پیشین بود کشته شد. دمشق خواجه پسر امیرچوپان بعد از رشیدالدین وزیر ایلخان شد. بعدها پسر دیگر رشیدالدین، غیاث‌الدین، در دربار ابوسعید به مقام وزارت رسید.

قدرت بیش از اندازه امیرچوپان و فرزندانش که هر یک اداره بخشی از ایران را در دست داشتند و عشق ابوسعید به بغدادخاتون دختر امیرچوپان، و قتل دمشق‌خواجه پسر امیرچوپان به دستور ابوسعید و به اتهام رابطه با یکی از زنان حرمسرای سلطان، همه باعث رویارویی سپاه سلطان و چوپان شد که با پشت کردن امرای سپاه به چوپان به سود سلطان ابوسعید پایان یافت.

در تابستان سال ۷۳۶ ه. ق. / ۱۳۳۵ آوازه درافتاد که اوزبگ خان بار دیگر آماده حمله به قلمرو ایلخان می‌شود. سپاهیان بغداد و دیاربکر به ایران اعزام گردیدند و در پی آنان ابوسعید نیز عازم این ناحیه گردید. وی در سیزدهم ربیع‌الاول ۷۳۶ ه. ق. / سی نوامبر ۱۳۳۵ در ناحیه قره باغ دیده بر جهان فروبست. مرگ وی ظاهراً به واسطه مسمومیت بوده‌است. بعدتر بغداد خاتون زوجه ایلخان و دختر امیرچوپان به مسموم کردن ابوسعید متهم شد و اعدام گردید. با مرگ ابوسعید حکومت ایلخانان عملاً پایان یافت اما درگیری و جنگ بین رقیبان و مدعیان جانشینی ایلخانان ادامه یافت و قلمرو ایلخانیان تا سال‌ها و ظهور تیمور دچار ملوک‌الطوایفی شد.

---

http://ar.lib.eshia.ir/23022/5/2210 اَبوسَعيد‌ْ بَهادُر‌ْخان (8 ذيقعدة 704ـ13 ربيع الآخر 736 ق 2 ژوئن 1305ـ نوامبر 1335م)، پسر و جانشين الجايتو و آخرين فرمانرواي ايلخانان مغول در ايران. ظاهراً وي نخستين ايلخاني است كه او از بدو تولد نامي اسلامي داشته است...................... فرمانروايي: حكومت ابوسعيد را مي توان به دو دورة متمايز تقسيم كرد: نخست دوره اي كه قدرت واقعي در دست امير چوپان بود و ابوسعيد جر نامي از سلطنت نداشت، دوم دوره اي كه كه با قتل امير چوپان آغاز شد و ابوسعيد تا پايان عمر با اقتدار فرمان راند.

---

Apres la mort de Abu Said, ce sont les Chupanides

چوپانیان (آل چوپان) دودمانی بودند که طی سده هشتم (۷۳۸-۷۵۸ق) در قسمتی از ایران حکومت کردند.

این دودمان سلسه‌ای از امرا بود که پس از درگذشت ابوسعید بهادرخان آخرین ایلخان مغول در قسمتی از ایران حکومت کرد. مؤسس آن امیرشیخ حسن کوچک پسر امیر تیمورتاش بن امیرچوپان سلدوز است و پس از او برادرش، ملک‌اشرف حکومت کرد. خاندان چوپانی منحصر به همین دو تن است.

چوپانیان از خانواده ترک سولدوز بودند که در قرن ۱۴ میلادی به شهرت رسیدند.[%DB%B1]در آغاز زیر نظر ایلخانیان حکومت می‌کردند ولی پس از سرنگونی آنها تقریباً همگی سرزمین‌های آنان را زیر کنترل درآوردند. چوپانیان آذربایجان را پایگاه قدرت خود قرار دادند تا زمانی که جلایریان در بغداد به قدرت رسیدند.[%DB%B2]

شیخ حسن(۷۳۸-۷۴۴ق)[%D9%88%DB%8C%D8%B1%D8%A7%DB%8C%D8%B4] شیخ حسن اولین امیر چوپانی بود که بیشتر مورخان او را گرداننده حکومت و ابوسعید را بازیچه دست وی می‌خوانند. بعد از مرگ ابو سعید در ۱۳ربیع‌الثانی ۷۳۶، ایلخانان رو به سقوط می‌رفتند و بر اثر همین اتفاقات شیخ حسن از فرصت استفاده کرده حکومتی در بخشی از ایران تشکیل داد. وی در ۷۴۴ق به دست زن و چند تن از کنیزانش کشته شد.

ملک اشرف (۷۴۴-۷۵۸ق)[%D9%88%DB%8C%D8%B1%D8%A7%DB%8C%D8%B4] ملک اشرف فردی مال اندوز و سفاک بود و در دوران حکومتش تبریز دچار وبای شدیدی شد و از اعتبار افتاد. علمای تبریز که از ظالمیت او به تنگ آمده بودند، به نزد جانی بیگ حاکم مغول دشت قبچاق رفتند و از او کمک خواستند. جانی بیک به تبریز لشکر کشید و در جریان تعقیب وگریزهایی ملک اشرف را اسیر و به اسرار حاکم شروان کشتند.