Anicetus Renier

Anicety Renier (1804-1877) was an eminent physician, patriot, and deportee.

Anicetas Renje (taip pat Renier, Renjer, Regnier, Reniger, Renjé, g. ±1804 m., mirė 1877 m. gruodžio 24 d. Vilniuje) – prancūzų kilmės lietuvos Druskininką kurorto gydytojas ir gamtininkas, 1831 m. sukilimo dalyvis, politinis veikėjas, Vilniaus medicinos centro bibliotekininkas. Visuomenininkas

Biografija

Greičiausiai jis gimė Liubline. Felikso sūnus (ne Nikolajus, kaip neteisingai teigia kai kurie šaltiniai). 1831 m. baigė medicinos studijas Vilniaus universitete, įgijo medicinos ir chirurgijos kandidato laipsnį. Jis dalyvavo 1831 m. sukilime. Dirbo 1832–1842 gydytoju Birštono ir Druskininkų kurortuose. Vilniuje jis vadovavo slaptai lenkų bibliotekai, kuri buvo pagrindinis anticarinės propagandos centras mieste. 1846 m. ​​vasario mėn. buvo suimtas už politinę veiklą, karo lauko teismo nuteistas penkiolikai metų katorgos ir ištremtas į Aleksandrovsko Zavodą prie Irkutsko (kitais duomenimis, į Nerčinską). 1857 m., sulaukęs amnestijos, grįžo į Vilnių. Jis mirė 1877 m. ir yra palaidotas Rasų kapinėse.

Anieto žmona buvo Regina Bennet (Beniotaitė) (1820–1905).

Veikalai:

• Pastebėjimai apie Lietuvos istorijos kritiką. Varšuvos biblioteka, 1842 m.
• Apie Druskininkų mineralinius vandenis. Petersburg Weekly Nr. 42, p. 231-234 (1842 10 22 06)

Anicety Renier (także Renjer, Regnier, Reniger, Renjé, lit. Anicetas Renjé, ur. ±1804, zm. 24 grudnia 1877 w Wilnie) – polski lekarz zdrojowy i przyrodnik, uczestnik powstania listopadowego, działacz polityczny, bibliotekarz Wileńskiego Towarzystwa Lekarskiego.

Życiorys

Urodził się prawdopodobnie w Lublinie. Syn Feliksa (nie Mikołaja, jak podają błędnie niektóre źródła). W 1831 roku ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Wileńskim ze stopniem kandydata medycyny i chirurgii. Brał udział w powstaniu listopadowym. Od 1832 do 1842 lekarz zdrojowy w uzdrowiskach Birsztany i Druskieniki. Prowadził tajną bibliotekę polską w Wilnie, stanowiącą główne ognisko antycarskiej propagandy w tym mieście. W lutym 1846 aresztowany za działalność polityczną, skazany przez sąd wojenny na piętnaście lat ciężkich robót, zesłany do Aleksandrowskiego Zawodu pod Irkuckiem (według innych źródeł do Nerczyńska). W 1857 objęty amnestią, powrócił do Wilna. Zmarł w 1877 roku, pochowany jest na cmentarzu Na Rossie.

Żonaty z Reginą z Bennetów (1820–1905).

Wybrane prace

• Postrzeżenia nad krytyką historii litewskiej. Bibljoteka Warszawska, 1842
• O wodach mineralnych Druskiennickich. Tygodnik Petersburski nr 42, ss. 231-234 (10/22.6.1842)