Karen Paulsdatter Fyndbo / Graff

Ulsteinboka IV side 393

Jørgen Madsson Fynbo g. Karen eller (Karina etter bestemora) Paulsdatter Brandal - død før 1649

Ikkje born.

Jørgen var bruker av 16 mælag i Dimnesund. Han kom saman med brødrene i stor gjeld som faren hadde satt seg i.

På tinget 16.februar 1649 måtte han difor stå fram og gjere kjent at han var ein busliten mann som saman med "sin kvinde" skulle gå fra garden på første fardag. (Karine levde til august samme året se under) Karen (Karine) Paulsdatter hadde arva 6 mælag i Osnes etter faren som Jørgen meinte han kunne overta og bruke. Karine heitte bestemora, I august 1649 kravde Rasmus arven etter søstra, så hun var nok død da. (Ulsteinboka 1 den almene soga side 249) Broren til Karine, Rasmus arvet resten av eigedelen i Osnes med også 6 mælag. Disse 6 mælagene som Karine arvet hadde Rasmus "dom" på som vederlag for eit mellomværende med svogeren Jørgen. Samtidig er det opplyst at Jørgen hadde gitt bygselsetel på 8 mælag 9.7.1639 til Erik Paulsson Vik

( Se ulsteinboka III side 283,) og dette var på br nr. 5 Ottagarden, Osnes, og som sat på bruket der. Han brukte bare 6 mælag, og seinare nedsatt til 5,5 mælag. Kristen Fros på Hatløya overtok garden fra 1695 står det her. Men også Håvard (Halvor) på samme bruket side 282, hadde bygsel her fra 1626. I 1638 heiter det at Håvard hadde kome i slagsmål med Jørgen Madsen i Dimnesund, som hadde gitt ham 2 eller 3 øyrefiker. Så hadde han også gitt bygsel til Laurits Nilsson, brukte B nr 3 Oshaugen fra 1624. Her også bare 5,5 mælag, og same Fros tok over garden sikkert også i 1695.  Jørgen fikk ikke kome til Osnes, da kona døde i august (se over, og under angående sak den 27.8.1649 ) og i slutten på 1649 finn vi han på Hjørungnes. se b nr 1 der (Ulsteinboka VI side 287)

Då faren Mads Fyndbo, døydde , var han komen i stor gjeld. Ennå i 1649 var gjelda ikkje betalt, og sønnene Erik Madsen, lensmann i Nærøy skipreide, Jørgen Madsen, då busett i Hjørungnes, og Jens Madsen Kvalsund vart innstemde til tinget for å svare for skulda: 101 slettdaler, og 60 våger turrfisk. Kravet vart reist av "Rest Holthus" i Bergen. Jørgen og Jens Madssøner møtte i saka og ville pantsette hus i Dimnesund, men pantet vart ikkje godteke, , sikkert fordi Rasmus hadde tilgodehavende. ( Se Ulsteinboka VI side 287 under b nr 1 Hjørungnes.. Jørgen var lagrettemann i 1652, og er da kalla Jørgen Madsson Hjørungnes. Han bodde på Hjørungnes fra 1949 til 1956. Han bygsla 1 våg erlik 4 mælag. Hareid kyrkje eigde 2 mælag og Ørskog kirke 2 mælag i Hjørungnes. Det vart nemd ei enkje på bruker i Hjørungnes i 1656, men det var vist enka etter føremannen Ola Ivarsson 1636-1649. Han måtte flytte da han var skyldig bygsling for 1644 1647 og 1648 og for 2 tredjetaker. Han hadde jorden forbrudt og måtte flytte første fardag.

Jørgen og Jens hadde kausjonert for gjelda alt i 1634, og då gjort lovnad med å betale henne med faste årlege avdrag. På tinget i 1649 la sorenskriveren seg bort i saka og bad for brødrene. Gjelda vart da nedsett til 30 rdlr "hvorudi skal falde det store Sengeloft som staar i Dimnesund, og av Præstens Residensers Huse er undtagen, som er vurderet for 18 eller 20 Rigsdaler. Resten skal Jørgen Madsen paa 3 Aars tid betale"

I ei sak fra 27.august 1649 mellom Rasmus Paulsson Brandal og Bergensborgeren Laurits Nilsen, og dette er nok samme karen som bygsla på B nr 3 Oshaugen. Laurits var da sikkert handelsmann også med handel på Bergen. Han hadde tilleigna seg ein kjel frå Jørgen Madsen som Rasmus Brandal meinte å ha rett til. Han sa at Jørgen og hans sal.hustru Karen Paulksdatter ikkje "var lagt helmingslaug", meget mindre avlet barn sammen hvor for Rasmus formente at være arvtager"... Ulsteinboka IV side 609

Lauritz Nilsson er nemd i 1649 den 27.8. som Bergensborger og busett i Håkonshavn

Det gjaldt en sak om ein koparkjel som Lauritz hadde fått i si eige. Han hadde tilegna seg kjelen fra Jørgen Madsen Fyndbo i Dimnasund. Kjelen var arvegods etter Karen Paulsdatter Brandal (det står feil her i Ulsteinboka nr IV på side 609, se også under Brandal bok nr V side 31, som også er feil, men rett på side 392 og 393 Ulsteinbok nr IV, om at hun var mor til Jørgen, men rett er at hun var gift med Jørgen )

Hun var først gift med Albert Graff som var sogneprest i Manger i 1611 til 1625.gift 2. gangen med Jørgen Madsson Fyndbo. Rasmus Paulsson Brandal var Jørgen sin svoger, og Rasmus hevda at han hadde krav på kjelen, og ville ta vare på han, så at ikkje Jørgen skulle " det unøttigen for -dumenere og drøck fordrøye". Svogeren var vist da sid på flaska. Lauritz kunne opplyse retten at han hadde fått kjelen i underpant for ymse varer som han hadde levert Jørgen. Futen rådde Lauritz til å levere kjelen til lensmannen og la ein rett få avgjere saka.

Så er sønnen til Lauritz Nilsen Anders Lauritzen nevn om samme sak i 1655. Anders hadde latt gamle Ole Hatløy få kjelen i pant, den vog 2 1/2 pund. Lensmannen Lars Saunes stemde gamle Ole Hatløy på vegne av Hans Grafsted i Bergen. Ole hadde då hatt kjelen i pant i 4 år, og det sto att 2 1/2 rdlr på gjelden. Han ville levere ut pantet dersom gjelda vart betalt. Hans Grafsted var kanskje son til Albert Albertsson Graff som var sogneprest i Manger 1611-1625. Graff hadde vore gift med Karen Paulsdatter Brandal.

Jeg vil senere se på en kar Hans som kom inn på garden som Rasmus eide på Hadeland ....det kan være sønnen til Albert og Karine,

Ulsteinboka 1, den almene soge side 247,248, og 249

Domkapitelet i Bergen var og domstol i geitlege saker. I 1624, kom en ny sak opp for den geistelege domstolen Presten i Ulstein prestegjeld Rasmus Povelsson Brandal, hadde stemt svigersonen sin Albertus Gravius (Albert Albertsson Graff), sogneprest i Manger siden 1611, og gift med Karine Paulsdotter, syster til herr Rasmus. Albertus må ha vore ein vanskeleg prestemann, for året etter måtte han gje opp embetet sitt for di han ikkje kunne halde semje med almugen og for di sognebarna hans hadde klaga over han for kyrkjesøming. Av Rasmus var han saksøkt for di han "haver sigtet og saget sin Hustru Karine Poulsdatter, min syster, for en ærerørige Sag, nemlig at han ikkje var Fader ad det barn, som hun kort Tid siden fødde" Altså kom det ett barn til verden her født da ca.1623 (Sikkert denne Hans nevnt over med etternavn Graffsted, som da kunne være 31 år( se over)

Herr Rasmus fekk ikkje dom på svigerbror sin denne gangen, for han måtte heim og take vare på soknekallet sitt i julehøgtida. Han tok seg ein prokurator til å føre saka, som for det fyrste vart oppteken til "god Betenkende" og vart overlaten til"den kristen Øvrighed her paa Slottet(Bergenhus)

Året etter 1625 var Rasmus atter i Bergen. Saka mot verbroren var no truleg pådømd, eller kanskje hadde dei vorte forlikte, for den høyrer vi ikkje meir om.

Men no melde det seg "en ung Karl med navn Jacob med Fulmagt at kræve 214 Riksdaler af Peder Rasmussøn Provst på Sunnmøre. Denne summen skulle ein prest i Toesbjerg len i Danmark,ha forstrakt hr.Peders son med. Saka vart vist til Verdslig rett, og kom opp på herredagen i Bergen same året. Her syner det seg at namna i Bergens domkapitels dombok må vere range. Pengekravet gjeld presten "Rasmus Povelssøn, Povel Helgessøns Søn af Sundmøre", og det går greit fram, at det ikkje er sonen, men bror hans som har lånt pengane i Danmark. Hans Povelsson Brandal, bror til presten Rasmus Povelsson, skulle i sine ungdomsår ha vorte avlokka ei forskriving av farsarven sin til ein Jens Holm, og lagtinget i Bergen hadde felt dom om at Jens Holm hadde lovleg rett til å gjere krav på Hans Povelssons arv i fylgje forskrivinga. I 1625 vart saka teken opp att. Den gamle domen vart gjordt ugyldig som stridande mot ei kongelig forordning frå herredagen i Stavanger i 1607, og den gjekk ut på at lagmannen , borgarmesteren, og byrådet etter den tid ikkje hadde rett til å felle ein dom saman i nokon sak. Det hadde ikkje vorte prova, at denne saka hadde vore særskilt innstemnd for andre enn borgermeiser og byråd i Bergen. Difor skulle den domen stå ved lag, som lagmannen Paul Helgeson, far til den døde Hans Paulsson, før hadde fått i saka, og den domen frikjende Paul Helgeson på sonen sine vegne. Den domen var den rettaste, for etter lova hadde ein umyndig ikkej lov å gjere bruk av annan fullmektig enn kongens ombudsmann. Likevel vart det visst enno ikkje fred mellom partane. I 1631 stemner Jens Holm atter presten Rasmus Brandal, "Sogneprest til Vstener Herris Annexer", i same sakaert skulda for å ha lagt under seg broren Hans Povelssons farsarv, og å nekte å "rette for Broderens Gjeld" Saka vart vist til lagtinget i Bergen, og lagmannen skulle fastsetje den dagen saka skulle takast opp. Men lagting protokollane er borte, og kan ikkje lenger fortelje om korleis saka enda.