Follow
Anders' Army was the informal yet common name of the Polish Armed Forces in the East in the 1941–42 period, in recognition of its commander Władysław Anders. The army was created in the Soviet Union but, in March 1942, based on an understanding between the British, Polish, and Soviets, it was evacuated from the Soviet Union and made its way through Iran to Palestine. There it passed under British command and provided the bulk of the units and troops of the Polish II Corps (member of the Polish Armed Forces in the West), which fought in the Italian Campaign.
Establishment in the Soviet Union
At the start of the Soviet invasion of Poland (17 September 1939), the Soviets declared that the Polish state, previously invaded by Axis forces on 1 September 1939, no longer existed, effectively breaking off Soviet-Polish relations. Soviet authorities deported about 325,000 Polish citizens from Soviet-occupied Poland to the Soviet Union in 1940–41. Due to British mediation and pressure, the Soviet Union and the Polish government-in-exile (then based in London) re-established Polish-Soviet diplomatic relations in July 1941 after the German invasion of the Soviet Union started on 22 June 1941. The Sikorski–Mayski agreement of 30 July 1941 resulted in the Soviet Union agreeing to invalidate the territorial aspects of the pacts it had had with Nazi Germany and to release tens of thousands of Polish prisoners-of-war held in Soviet camps. Pursuant to the agreement between the Polish government-in-exile and the Soviet Union, the Soviets granted "amnesty" to many Polish citizens, from whom a military force was formed. A Polish-Soviet military agreement was signed on 14 August 1941; it attempted to specify the political and operational conditions for the functioning of the Polish army on Soviet soil. Stalin agreed that this force would be subordinate to the Polish government-in-exile, while operationally being a part of the Soviet-German Eastern Front.
On 4 August 1941 the Polish prime minister and commander-in-chief, General Władysław Sikorski, nominated General Władysław Anders, just released from the Lubyanka prison in Moscow, as commander of the army. General Michał Tokarzewski began the task of forming the army in the Soviet town of Totskoye in Orenburg Oblast on 17 August. Anders announced his appointment and issued his first orders on 22 August.
The formation began organizing in the Buzuluk area, and recruitment began in the NKVD camps among Polish POWs. By the end of 1941 the new Polish force had recruited 25,000 soldiers (including 1,000 officers), forming three infantry divisions: 5th, 6th and 7th. Menachem Begin (the future leader of the anti-British resistance group Irgun, prime minister of Israel and Nobel Peace Prize winner) was among those who joined. In the spring of 1942 the organizing center moved to the area of Tashkent in Uzbekistan and the 8th division was also formed.
The recruitment process met obstacles. Significant numbers of Polish officers were missing as a result of the Katyn massacre (1940), unknown at that time to the Poles. The Soviets did not want citizens of the Second Polish Republic who were not ethnic Poles (such as Jews, Belarusians and Ukrainians) to be eligible for recruitment. The newly established military units did not receive proper logistical support or supplies. Some administrators of Soviet camps holding the Poles interfered with the already authorized release of their Polish inmates.
The Soviets, coping with the deteriorating war situation, were unable to provide adequate food rations for the growing Polish army, which was sharing its limited provisions with the also growing group of Polish civilian deportees.[4] After the Anglo-Soviet invasion of Iran (August–September 1941), Stalin agreed on 18 March 1942 to evacuate part of the Polish formation as a military force to Iran, and the soldiers transferred across the Caspian Sea to the port of Pahlavi in Iran. Eventually all the soldiers and civilians gathered were allowed to leave the Soviet Union and to enter British-controlled territories.
Under British Command
More military personal and civilians were transferred later that summer, up to the end of August, by ship and by an overland route from Ashgabat, Turkmenistan to the railhead in Mashhad, Iran. Thousands of former Polish prisoners walked from the southern border of the Soviet Union to Iran. Many died in the process due to cold weather, hunger, and exhaustion. About 79,000 soldiers and 37,000 civilians – Polish citizens – left the Soviet Union.[5]
Anders' Army was transferred to the operational control of the British government, as part of the British Middle East Command. The unit travelling through Iran, Iraq and Palestine, where many of its soldiers joined the Polish Second Corps, a part of the Polish Armed Forces in the West. With the corps, troops from Anders' Army fought in the Italian Campaign, including the Battle of Monte Cassino. Their contribution is commemorated in Poland in names of streets and other places.
Source: Wikipedia
Polskie Siły Zbrojne w ZSRR – potoczna nazwa: Armia Andersa (utworzona od nazwiska dowódcy – generała dywizji Władysława Andersa) – oddziały Wojska Polskiego podporządkowane legalnemu rządowi RP na emigracji, utworzone po wybuchu wojny III Rzeszy z ZSRR, zawarciu układu Sikorski-Majski i tzw. amnestii dla obywateli polskich z Rzeczypospolitej: zesłanych, uwięzionych w więzieniach śledczych NKWD i deportowanych do obozów koncentracyjnych Gułagu.
11 sierpnia 1941 roku Naczelny Wódz powierzył dowodzenie armią gen. dyw. Władysławowi Andersowi, przetrzymywanemu w więzieniu NKWD na Łubiance[1].
14 sierpnia 1941 roku podpisano umowę wojskową, która dała podstawę do rozpoczęcia formowania Armii Polskiej w ZSRR.
Formowanie oddziałów
Byli więźniowie łagrów zgłaszający się do służby wojskowej w Armii Polskiej w ZSRR – 1941
Generał Anders objął obowiązki dowódcy Armii Polskiej w ZSRR 18 sierpnia 1941 roku. Stan armii ustalono na 30 000 ludzi[1]. Rejonem formowania armii był okręg Buzułuku, miejsce postoju dowódcy armii wyznaczono w przysiółku Kułtubanka (koło Buzułuku w obwodzie czkałowskim, obecnie orenburskim, Rosja). W istniejących obozach NKWD dla jeńców polskich od 23 sierpnia 1941 roku rozpoczęły pracę komisje rekrutacyjne i do 12 września zaakceptowały one 24 828 jeńców wojennych i internowanych. Jednocześnie 273 osobom narodowości niemieckiej odmówiono rekrutacji, 252 osoby odrzuciły akceptację, 234 osoby nie kwalifikowały się z powodów zdrowotnych, a 3 osoby ze względu na obciążające je wyroki sądowe. Łącznie wcielono do Armii 25 115 osób, w tym 960 oficerów. Formowanie jednostek rozpoczęto we wrześniu w Buzułuku, Tatiszczewie koło Saratowa oraz w Tockoje na linii kolejowej Kujbyszew (obecnie i poprzednio Samara) – Czkałow (obecnie i poprzednio Orenburg).
Zalążki oddziałów dywizji rozpoczęto formować we wrześniu 1941 r. w Ośrodku Zapasowym Armii w Tockoje na podstawie etatu sowieckiej DP.
Osobny artykuł: Ordre de Bataille dywizji piechoty PSZ w ZSRR w 1941.
W dalszej kolejności ośrodek organizował oddziały szkoleniowe oficerów, podchorążych, podoficerów i specjalistów służb. Dowódcą ośrodka był płk dypl. Bronisław Rakowski, a szefem sztabu ppłk Tadeusz Felsztyn. 20 października ośrodek został przekształcony w Ośrodek Organizacyjny Armii.
5 Wileńska Dywizja Piechoty
W Tatiszczewie formowała się 5 Dywizja Piechoty.
Osobny artykuł: 5 Wileńska Dywizja Piechoty.
W drugiej połowie września zaczęło napływać sowieckie umundurowanie, uzbrojenie i sprzęt. Dostarczany sprzęt bojowy i uzbrojenie pochodził z bieżącej produkcji radzieckiego przemysłu wojennego. Dywizja otrzymała: karabiny automatyczne i powtarzalne, działa artyleryjskie, działka i karabiny przeciwlotnicze, działa przeciwpancerne, moździerze, środki łączności, sanitarne, sprzęt saperski, transport samochodowy i konny.
Sformowano 13, 14 i 15 pułki piechoty, 5 pułk artylerii lekkiej, 5 dywizjon artylerii przeciwlotniczej. Pododdziały dywizyjne stanowiły: 5 batalion łączności, 5 batalion saperów, 5 dywizjon kawalerii i 5 batalion sanitarny. Ponadto dywizja posiadała zawiązki batalionu pancernego, kompanie lotników i komendę obozu.
22 września 1941 dywizja osiągnęła stan organizacyjny, który umożliwił jej rozpoczęcie szkolenia bojowego.
15 października stan osobowy dywizji wynosił: 475 oficerów i 8617 szeregowców.
6 Lwowska Dywizja Piechoty
W Tockoje formowała się 6 DP
W Tockoje formowała się 6 Lwowska Dywizja Piechoty.
Osobny artykuł: 6 Lwowska Dywizja Piechoty.
Dywizja formowana była w drugiej kolejności.
Jej struktura wzorowana była na strukturze 5 Dywizji. Obok dowództwa i sztabu oraz służb, w skład dywizji wchodziły trzy pułki piechoty (16, 17, 18). Ponadto w etatowym składzie znajdowały się: 6 batalion saperów, 6 batalion łączności i 6 batalion sanitarny. Poza etatem w dywizji zorganizowano: 6 batalion „Dzieci Lwowskich”, 6 batalion pancerny, 6 pluton lotniczy oraz 6 oddział Pomocniczej Służby Kobiet.
10 października dywizja otrzymała 615 koni, 343 pary uprzęży i 343 wozy. Nie była ona jednak wyposażona w sprzęt łączności i inżynieryjno-saperski. Najbardziej dokuczliwy był jednak brak broni i sprzętu bojowego. Dywizja posiadała na swym uzbrojeniu jedynie 200 karabinów otrzymanych z 5 Dywizji, które przeznaczono do służby wartowniczej i częściowo wykorzystywano w szkoleniu. W połowie października 6 dywizja piechoty liczyła: 393 oficerów, 11 344 podoficerów i szeregowców oraz 69 kobiet.
7 Dywizja Piechoty
Napływ ludzi do Ośrodka Zapasowego Armii w Tockoje pozwolił na rozpoczęcie organizowania oddziałów 7 Dywizji Piechoty.
Osobny artykuł: 7 Dywizja Piechoty (PSZ).
Struktura organizacyjna tej dywizji, podobnie jak i innych jednostek polskich, opierała się na etatach dywizji piechoty Armii Czerwonej.
Jej dowódcą został płk dypl. Bronisław Rakowski. Wyznaczono też dowództwa 19, 20 i 21 pułków piechoty. Brak odpowiednich kwater i warunków oraz niedobór kadry oficerskiej nie pozwolił w pierwszej fazie rozbudowy na utworzenie dywizji. Ostatecznie Dywizja została sformowana dopiero w 1942.
Formowanie dywizji kontynuowano po przeniesieniu Armii w głąb republik azjatyckich.
5 stycznia 1942 dowódca Armii Polskiej w ZSRR wydał rozkaz organizacyjny zgodnie z którym 5 i 6 Dywizja utrzymuje dotychczasową organizację, natomiast nowo formowane dywizje (w tym 7 Dywizja Piechoty) częściowo[2] uwzględniała już wzorce brytyjskie. W dywizjach przewidziano więc utworzenie m.in. dwóch pułków piechoty, pułku artylerii lekkiej i pułku artylerii ciężkiej. Stan osobowy dywizji miał wynosić 663 oficerów i 13386 szeregowych.
W sztabie armii pracowano projekt organizacyjny armii. Przewidywano organizację dwóch korpusów: piechoty w składzie trzy – cztery dywizje piechoty, rozbudowana artyleria i jednostki korpuśne oraz pancerno-motorowego w składzie dwie brygady pancerne, jedna do dwóch dywizji zmotoryzowanych i odpowiednie jednostki korpuśne.
Ponadto miały być zorganizowane m.in.: grupa artylerii (dwa pułki ciężkie, jednostki przeciwlotnicze i pomiarowe), trzy bataliony saperów i dwa dywizjony lotnictwa.
Wyznaczono też nowe rejony formowania i dowódców dywizji:
Dowództwo i sztab armii w Yangiyoʻl, w Uzbeckiej Republice (30 km na południowy zachód od Taszkentu)
5 Dywizja – Dżałał-Abad w Kirgiskiej Republice (300 km od Taszkentu)
6 Dywizja – Szachrisabz w Uzbeckiej Republice (70 km na południe od Samarkandy),
7 Dywizja – Kermine w Uzbeckiej Republice (150 km na północny zachód od Samarkandy – na północ od Afganistanu), dowódca – gen. Zygmunt Szyszko-Bohusz
8 Dywizja – Czokpak w południowym Kazachstanie (100 km na północny wschód od Taszkentu), dowódca – płk dypl. Bronisław Rakowski
9 Dywizja – Marg‘ilon w Uzbeckiej Republice (dolina Fergany), dowódca – płk dypl. Marian Bolesławicz
10 Dywizja – Ługowaja w południowym Kazachstanie (140 km na zachód od Frunze), dowódca – płk piech. Alfred Jan Schmidt
Ośrodek Organizacyjny Armii – G‘uzor w Uzbeckiej Republice (180 km na południowy wschód od Buchary), dowódca – płk Leon Koc
Centrum Wyszkolenia Armii – Wriewskij w Uzbeckiej Republice, dowódca – płk Nikodem Sulik
Centrum Wyszkolenia Artylerii – Kara-Suu w Kirgiskiej Republice, dowódca – ppłk Edmund Albin Zimmer
Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej – Kainda w Kirgiskiej Republice, dowódca – mjr Stefan Felsztyński
bataliony samochodowe Armii – Krabałdy w Kirgiskiej Republice (50 na zachód od Frunze)
Cmentarz polski w Shahrisabz
1 pułk ułanów – Otar w południowym Kazachstanie (150 km na zachód od Ałma-Aty)
1 pułk łączności – Wieliko Aleksiejewskaja w Uzbeckiej Republice
Ewakuacyjna Stacja Zbiorcza – Krasnowodsk nad Morzem Kaspijskim w Turkmeńskiej Republice
Jednocześnie Delegatury Ambasady RP w Rosji, rozmieszczone na terenie całego ZSRR i oficerowie łącznikowi WP przy Delegaturach przyjmowali uwolnionych z łagrów i zesłania Polaków, kierując ich do miejsca koncentracji Armii Polskiej w ZSRR (początkowo Buzułuk, następnie Taszkent). Ilość ochotników wielokrotnie przekraczała ustalone wstępnie pomiędzy Andersem a Stalinem stany etatowe polskich jednostek wojskowych.
Oddziały junackie
Do wojska przyjmowano także zgłaszającą się młodzież „sybiracką” w wieku 14–18 lat, dla której utworzono szkoły junackie. Generał Władysław Anders rozkazał przyjmować zgłaszających się bez względu na wiek. Po pierwsze chodziło o ułatwienie jej wyjazdu z Rosji, po drugie – zapewnienie wojsku przyszłych, wykształconych kadr. Młodzi ludzie dostali mundury wojskowe i już w Rosji rozpoczęli naukę. Stanowili grupę około 3000 junaków i junaczek[3]. W Iranie młodszych junaków zwolniono – trafili potem do obozów w Valivade i Balachadi, ze starszych sformowano w 1942 w Bashit[4] w Palestynie Junacką Szkołę Kadetów.
Dzieci przy Armii Andersa
Przy wojsku zgromadziło się wiele tysięcy dzieci, najczęściej skrajnie wynędzniałych, było wśród nich bardzo wiele sierot. Żołnierze objęli dzieci troskliwą opieką. Zaczęto od razu organizować dla nich szpitale, sierocińce, szkoły.
Zródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Polskie_Si%C5%82y_Zbrojne_w_ZSRR_(1941%E2%80%931942)
Władysław Albert Anders est un général de l’armée polonaise (général d'armée), né le 11 août 1892 à Błonie (Pologne)1 et mort le 12 mai 1970 à Londres.
Pendant la Seconde Guerre mondiale, il a été commandant en chef de l’armée polonaise en Union soviétique à la suite du déclenchement de l'opération Barbarossa, puis au Moyen-Orient et en Italie de 1942 à 1945, sous l'autorité du chef suprême de l'armée polonaise, le général Władysław Sikorski, puis du général Kazimierz Sosnkowski après la mort de Sikorski.
Son nom reste attaché aux durs combats et à la victoire de Monte Cassino, parachevée par les forces polonaises qu'il commandait, et parmi lesquelles il a souhaité être enterré en 1970.
Biographie
Né dans la partie sous contrôle russe de la Pologne, il finit ses études dans une école secondaire à Varsovie puis les poursuit à l’université technique de Riga. En 1913, il rejoint l’armée russe et y intègre l’école de cavalerie. Il prend part aux combats de la Première Guerre mondiale comme chef d'une unité de cavalerie : il est trois fois blessé. En 1917, il suit les cours à l’Académie de l’état-major de Saint-Pétersbourg, puis prend part à la formation des branches et des corps polonais, dirigés par le général Dowbór-Muśnicki (1867-1937). Après la capitulation de l'Allemagne, il revient en Pologne et rejoint en 1918 l'armée de la nouvelle République polonaise. Il est chef de l’état-major de la Grande-Pologne. Durant la guerre russo-polonaise en 1920, il dirigea les uhlans de Poznań (pl). Il rejoint l’École supérieure de guerre à Paris et devient, en 1925, le commandant militaire de Varsovie. En 1932, il conduit l’équipe d’équitation polonaise lors de la compétition hippique de la Coupe des Nations à Nice.
Entre 1928 et 1939, il commande les brigades de cavalerie basées dans l’Est du pays (Kresowa Brygada Kawalerii, puis Nowogródzka Brygada Kawalerii). C'est avec cette dernière qu’il s’engage dans la campagne de septembre 1939.
En luttant contre les Allemands, il passe avec son groupement opérationnel dans le Sud où il affronte l’Armée rouge qui a attaqué la partie orientale de Pologne le 17 septembre, selon l'accord d'invasion concertée de la Pologne conclu entre Hitler et Staline par le Pacte germano-soviétique. Blessé, il est capturé le 28 septembre 1939, à Turka à proximité de la frontière hongroise2, et emprisonné par le NKVD à Lwów, puis à Moscou.
Après le déclenchement de l'opération Barbarossa, les Soviétiques choisissent de le libérer après dix-huit mois de captivité (dont sept à la Loubianka de Moscou) : les accords Sikorski-Maïski entre Moscou et le Gouvernement polonais en exil à Londres prévoient en effet la formation d’une armée polonaise en Union soviétique qui a pour mission de combattre les Allemands au côté de l'Armée rouge. Le 4 août 1941, il devient ainsi le commandant des forces armées polonaises en URSS (sous le nom « Armia Andersa »). Il est alors promu général de division.
En 1941, il crée le Service auxiliaire féminin polonais3,4.
Il obtient de Staline l’évacuation vers l’Iran de cette armée en mars 1942 (40 000 personnes y compris les femmes et les enfants), puis durant l’été de 1942 (55 000 hommes). Il réussit à faire évacuer au total 115 000 personnes5.
Il devient commandant en chef de l’armée polonaise au Moyen-Orient : en Iran, en Irak, puis en Palestine. Cette armée deviendra le Deuxième corps polonais, intégré à la 8e armée britannique, commandée par le général Oliver Leese. Par la suite, il commanda le 2e corps durant la bataille de Monte Cassino et la suite de la campagne d'Italie. Il assurera également la prise d'Ancône. Il a pour commandant en second le général de brigade Zygmunt Bohusz-Szyszko qui va lui succéder à la tête du 2e corps le 11 mars 1945.
Auprès du commandement polonais, il manifeste sa vive opposition au déclenchement de l'Insurrection de Varsovie6, à la fin de l'été 1944.
Très critique sur la conférence de Yalta, en froid avec Churchill, il accepte néanmoins le poste de commandant en chef par intérim des Forces armées polonaises le 26 février 1945, poste qu'il abandonne dès la libération du général Bór-Komorowski.
Il reste en Angleterre après la fin de la guerre, et le gouvernement polonais communiste le déchoit de sa nationalité polonaise et de son grade. Ceux-ci lui sont rendus post mortem en 1989, lors de la chute du communisme en Pologne, dans la vague de la chute du mur de Berlin.
Il a été commandeur de la Légion d'honneur et de l'ordre Polonia Restituta.
Conformément à ses dernières volontés, il est inhumé au milieu de ses soldats, au cimetière militaire polonais du Monte Cassino.
Ses mémoires illustrent, avec amertume, ce qui va être ensuite appelé la « Trahison de l'Ouest ».
Vie privée
Anders a été marié deux fois. Il a deux enfants de son premier mariage avec Irena Maria Jordan-Krąkowska (1894-1981) – une fille, Anna (1919-2006) et un fils, George (1927-1983)7.
En 1948, il se remarie avec l'actrice et chanteuse polonaise Irena Jarosiewicz (en)8, plus connue sous son nom de scène Renata Bogdańska, qui l'a accompagné pendant la seconde guerre mondiale en participant au théâtre aux armées, avec laquelle il a une fille, Anna Maria Anders (en) (née en 1950) devenue une femme politique en Pologne et ambassadeur de Pologne en Italie en 2019.
Bibliographie
Mémoires (1939-1946), 1948, La Jeune Parque, Paris
Katyn, Paris, Éditions France-Empire, 1949.
Source: Władysław Anders
Уладзіслаў Альберт Андэрс (польск.: Władysław Albert Anders; 11 жніўня 1892, Блонне каля Кросневіц, Кутнаўскі павет — 12 мая 1970, Лондан) — генерал броні (генерал-лейтэнант) польскай арміі, польскі ваенны і палітычны дзеяч, камандаваў асобнымі польскімі фарміраваннямі ў час Другой сусветнай вайны (гл. Армія Андэрса (2-гі Польскі корпус)), галоўнакамандуючы польскімі сіламі на Захадзе (1945).
Біяграфія
Армія Андэрса (2-гі Польскі корпус) — польскае вайсковае фарміраванне, частка ўзброеных сіл суверэннай Польскай Рэспублікі, створанае савецкім урадам і генералам Уладзіславам Андэрсам у 1941—1942 гадах на тэрыторыі СССР па пагадненні з польскім урадам у выгнанні з польскіх грамадзян, якія патрапілі ў савецкі палон у выніку савецка-польскай вайны 1939 года, а таксама польскіх грамадзян, якія былі дэпартаваны і зняволены ў лагерах ГУЛАГа. У 1943—1946 гадах польскі корпус уваходзіў у склад арміі Вялікабрытаніі.
У снежні 1943 года транспартавана ў Італію. У складзе 8 брытанскай арміі ўдзельнічала ў італьянскай кампаніі. У маі 1944 года на лініі Густава прымала ўдзел у бітве пад Монтэ-Касіна, пасля на лініі Гітлера. У ліпені 1944 года на ўзбярэжжы Адрыятычнага мора вызваліла Анкону, у жніўні-верасні прарвала лінію готаў, у кастрычніку ваявала за Апеніны. У красавіку 1945 года ўдзельнічала ў бітве за Балонню.
Пасля вайны корпус застаўся ў Італіі ў складзе акупацыйных войскаў. У 1946 годзе транспартаваны ў Вялікабрытанію. Большасць салдат засталіся ў эміграцыі і ўступілі ў Польскі корпус перамяшчэння. У 1947 годзе корпус распушчаны.
Source: [http://anders.wsiz.rzeszow.pl/varia.html]
Source: [https://be.wikipedia.org/wiki/%D0%A3%D0%BB%D0%B0%D0%B4%D0%B7%D1%96%...]
Source: Wikipedia
Влади́слав А́льберт А́ндерс (польск. Władysław Albert Anders), в русской традиции Владислав Альбертович Андерс[1] (11 августа 1892, Блоне, Кутновский уезд, Варшавская губерния, Царство Польское, Российская империя — 12 мая 1970, Лондон, Англия, Соединённое Королевство) — дивизионный генерал (генерал-лейтенант) польской армии, польский военный и политический деятель, командовал отдельными польскими формированиями во время Второй мировой войны (см. Армия Андерса (2-й Польский корпус)), главнокомандующий польскими силами на Западе (1945 год).
Source: Wikipedia
Artists in Arms: Arts & Culture on the Trail of Anders' Army, 1941–1945, extended multimedia guide from Culture.pl
«Армия Андерса» (польск. Armia Andersa) — условное название формирований вооружённых сил Польской Республики[%D0%9A%D0%BE%D0%BC%D0%BC 1], созданных в 1941 году на территории СССР по соглашению между советским правительством и польским правительством в изгнании, из польских граждан, находившихся на территории СССР (в том числе беженцев, интернированных военнослужащих польской армии и амнистированных заключённых).
В значительной части армия численностью 75 491 военнослужащих[%D0%9A%D0%BE%D0%BC%D0%BC 2][1] была создана и содержалась за счёт материально-технических ресурсов СССР (в том числе 100 % вооружения и боеприпасов, продовольствия, тёплого зимнего обмундирования и прочих запасов материального снабжения, а также значительных финансовых средств в размере более 400 млн. советских рублей[%D0%9A%D0%BE%D0%BC%D0%BC 3]) и частично за счёт средств стран антигитлеровской коалиции, Великобритании и США (обмундирование и снаряжение). Однако, вопреки первоначальным договорённостям между правительствами Советского Союза и Польской Республики о дружбе и взаимной помощи, в соответствии с которой создаваемая армия должна была «вести войну с немецкими разбойниками рука об руку с советскими войсками»[2] (то есть, на советско-германском фронте), а также прямым указаниям премьер-министра Польши В. Сикорского, который предлагал армии остаться в СССР и воевать вместе с Красной Армией, под разными предлогами[%D0%9A%D0%BE%D0%BC%D0%BC 4] весной-летом 1942 года «армия Андерса» была выведена из СССР в Иран, где впоследствии в июле 1943 года была переформирована во 2-й польский корпус в составе британской армии, который лишь в январе 1944 года в составе 8-й британской армии был отправлен на итальянский фронт Второй мировой войны.